Nieuwsbrief nr. 9. Bezoek in september/oktober 2012

Samen met mijn vrouw Lia en familie van Lia (in totaal 8 personen) zijn wij eind september 2012,  met maar liefst zestien koffers ruim bagage en 10 stuks handbagage, volgeladen met kleding, speelgoed, schoolartikelen en computers, weer naar ‘onze” school in Oeganda gegaan.

Wij werden weer met open armen door de leerkrachten en de leerlingen ontvangen. Het was letterlijk hartverwarmend.
Om problemen met het ter plaatse pinnen van geld te voorkomen had ik een week voor vertrek geld overgeboekt naar de bankrekening van de school (Bank of Africa in Luzira). Dit geld werd in mijn bijzijn door de schooldirecteur Charles opgehaald bij de bank, zodat ik daar ter plekke over kon beschikken.

Tijdens ons bezoek zijn bij het vorig jaar gebouwde toilet- en douchegebouw voor de leerkrachten, die bij de school wonen, dakgoten en een grote watertank geplaatst, om het vele regenwater op te vangen. Dit water wordt dan gebruikt voor het handmatig doorspoelen van het toilet en om te gebruiken voor de douche. Ook is met ons geld de septic geleegd, is een stencilprinter gekocht en is de school weer gedurende een halfjaar voorzien van internet.
Verder zijn door twee lokale timmermannen 50 schoolbanken gemaakt, met geld uit de opbrengst van de vastenactie in 2011 van de Duizend Eilandenschool te Noord-Scharwoude. Ook zijn er weer vele reparaties aan de school en aan de toiletgebouwen van de kinderen uitgevoerd.

Aan het eind van ons bezoek werden wij (zoals gebruikelijk bij bezoeken) weer getrakteerd op een geweldige dans- en zangshow van een groot aantal schoolkinderen. Het blijft altijd weer een genot om naar de enthousiaste kinderen te kijken.

Tijdens ons bezoek hoorden wij dat de ouders van een aantal kinderen op de het schoolgeld niet kunnen betalen. De school is niet zo streng dat kinderen, die niet betalen, direct verwijderd worden, maar ze kunnen in ieder geval niet aan een nieuw schooljaar begonnen.

Op deze website zijn de foto’s geplaatst van de verrichte werkzaamheden en is tevens een financieel verslag van de uitgaven tot nog toe geplaatst.

Twee mensen uit onze reisgezelschap, Nel Ruiter en Frans Wokke, zijn toen ze dit hoorden op het mooie idee gekomen om ieder voor een meisje, dat geen schoolgeld had betaald, het schoolgeld van het afgelopen jaar te betalen. Ook gaan zij voor het volgend jaar het schoolgeld voor deze meisjes betalen.
Dit goede initiatief is inmiddels door anderen opgevolgd. Wil jij ook een kind sponsoren dan zal dat zeer worden gewaardeerd. Hoe werkt dat:

Ik heb van de directeur van de school een lijstje met namen van kinderen gekregen die dit schooljaar geen schoolgeld hebben betaald. Ik heb ook foto’s van deze kinderen gekregen.
Voor 12 euro per termijn (dat is 36 euro per schooljaar) kan je een kind sponsoren. Wanneer je je bij mij aanmeld zal ik een aantal foto’s van kinderen met leeftijden mailen, waaruit je een keuze kunt maken.
De eerste termijn die betaald moet worden is de 3e termijn van dit jaar. Het kind mag dan op school blijven en het zou mooi zijn wanneer je voor dit kind ook volgend jaar het schoolgeld gaat betalen.
Dit kan je doen door per termijn 12 euro over te maken op de ING bankrekening nr. 4950869 t.n.v. Luzira School Oeganda, Heerhugowaard. Ik zal er voor zorgen dat dit geld op school terechtkomt.
Wat krijg je daarvoor terug:
1. Zoals gezegd een naam en foto van het kind.
2. Het kind zal een briefje schrijven (of mailen) met informatie over het gezin, hobby’s etc.
3. Na iedere termijn krijg je van mij per mail het rapport van het kind toegestuurd. Je weet dan de resultaten van het kind en je weet dat het kind nog steeds op school zit.
4. Wanneer wij weer naar Oeganda gaan kunnen wij iets voor het kind meenemen.
5. En het belangrijkste: Het kind kan dankzij jou naar school !!

Voor aanmelding of meer informatie kan je altijd bij mij terecht.

Heerhugowaard, 27 november 2012

Ton Apeldoorn

Nieuwsbrief nr. 8 actie Luzira School Oeganda, nov./dec. 2011

Heerhugowaard, 23 december 2011

Kort verslag bezoek aan Luzira
Van 25 november tot 15 december ben ik, samen met mijn vrouw Lia en onze reisgenoten uit Limmen, Aad en Gerie Koot, weer op “onze” school in Luzira/Oeganda geweest.
Wij hebben weer enorm genoten van de gastvrijheid van de Oegandezen en van het mooie land Oeganda. Wat hebben wij dit keer gedaan………….

1. Toilet- en douchegebouw
De 9 gezinnen van de leerkrachten die bij de school wonen (in totaal 52 personen) beschikten niet over toiletten. De toiletten van de school werden gebruikt, die bestaan uit drie gebouwtjes met alleen maar gaten in de grond en daaronder de septic tanks. Verder beschikten zij over drie douches. Dit waren niet meer dan een met roestige golfplaten kleine afgesloten ruimte.

Op de plek waar bij onze aankomst nog bananenbomen en een grote boom stonden, heeft onze lokale aannemer Philip met zijn mensen een gebouw neergezet van 8 bij 4 meter met 8 toiletten en 4 doucheruimtes. Onder dit gebouw is een grote septic tank gebouwd bij 4 bij 4 meter en 4 meter diep. De toiletten en douches hebben geen eigen watervoorziening. Het douchehokje is eigenlijk alleen maar een kale ruimte zonder enige voorziening. Omdat het leidingwater erg duur is wordt gebruik gemaakt van regenwater, dat in een watertank wordt opgevangen. Dit water wordt dan gebruikt om na het toiletbezoek de handen te kunnen wassen en water in een teiltje te halen om in de doucheruimte over je heen te gieten. Bij ons vertrek was het gebouw nog niet helemaal af.

Een week later is het gebouw door Stefan Ottenbros en zijn vriendin Marieke, die toevallig in de buurt waren, officieel geopend.

2. Nieuw dak voor drie klaslokalen

Nog voor de aanvang van het nieuwe schooljaar, eind januari 2012, zal de lokale aannemer op drie klaslokalen, die zich vlak bij de keuken bevinden, nieuwe roestvrije ijzeren golfplaten  plaatsen met nieuwe goten, genoeg om na een paar fikse regenbuien twee grote watertanks van elk 10.000 liter te vullen. Dit regenwater wordt gebruikt voor de keuken en door de kinderen, die hiermee hun zelf meegebrachte bordjes en kommen schoonspoelen.

Wij hebben uitgerekend dat dit regenwater voor een groot deel van het jaar voldoende is.
De oude golfplaten worden weer gebruikt ter vervanging van kapotte platen op het toiletgebouw van de schoolkinderen.

3. Afscheidsfeest grote vakantie
Het schooljaar in Oeganda loopt van februari tot december. De 1e week van ons bezoek was de laatste schoolweek voor de grote vakantie. In die week werden wij getrakteerd op een geweldig zang- en dansoptreden door ca. 100 kinderen. Er was een feestje georganiseerd voor de kinderen van groep 7, die de school gingen verlaten, aan alle kinderen werden rapporten uitgedeeld en tenslotte mocht ik op de laatste dag van het schooljaar op het schoolplein, waar alle kinderen en leerkrachten bij aanwezig waren, het schooljaar afsluiten.

4. Overige
Voor elke klas hebben wij een groot prikbord gekocht, wij hebben op de computer van de school een webcam geïnstalleerd, wij hebben weer veel meegenomen kleding en 20 voetballen met pompen uitgedeeld en twee laptops afgegeven. Aad heeft voetbaltraining en Lia heeft computerles gegeven. En ik heb uitgelegd hoe een nota van de elektriciteit moet worden gelezen en hoe elke maand de meterstand moet worden gecontroleerd.

Het waren vermoeiende, maar ook weer heel dankbare weken, waar wij alle vier meer veel plezier en genoegen aan terugdenken.

Ton Apeldoorn

Verslag van het bezoek aan Oeganda van 25 oktober tot 10 november 2010

Maandag 25 oktober
Voor de 3e keer sinds de aanvang van ons project vertrok ik op 25 oktober, samen met mijn vrouw Lia en dochter Vonne, naar Oeganda.

De reis verliep prima, er was uitstekende service aan boord en dinsdagochtend rond half acht landden wij op de luchthaven van Entebbe. Nadat wij vlot en vriendelijk waren geholpen met de formaliteiten haalden wij onze 9 koffers op en liepen daarmee naar buiten. De zon en warmte kwamen ons tegemoet. Buiten stond Miriam, de directrice van de school, ons al op te wachten, samen met haar man, Joshua. Wij werden hartelijk verwelkomd. Joshua had een pick-up met open laadbak meegenomen, waar alle koffers goed inpasten. Miriam had haar eigen auto mee.

Rond half 12 gingen wij op weg naar de school. Daar werden wij hartelijk verwelkomd door Charles, de onder-directeur. Wij zouden alle klassen langsgaan om de kinderen en leerkrachten te ontmoeten.
Het werd een groot feest. In elke klas stonden de kinderen op en begonnen hard te klappen. Ik deed een klein woordje en vroeg aan de kinderen of zij nog wisten wie ik was. Uit volle borst werd geroepen “Uncle Ton”. Ik stelde Lia en Vonne voor en vertelde dat Vonne die dag jarig was. Dat was een reden voor de kinderen om luidkeels “Happy Birthday” te zingen. Bij het verlaten van de klas werd er weer hard geklapt. En zo ging dat bij alle 12 klassen. In een klas werd door de kinderen een stukje opgevoerd met zingen en dansen en in een andere klas werden oranje ballonnen (die had ik de vorige keer meegenomen) opgeblazen.
Van Miriam kreeg Vonne een grote Happy Birthday cake, die Vonne moest aansnijden.
Daarna liepen wij over het schoolterrein en zagen dat het er heel verzorgd uitzag. De klaslokalen waren van binnen en buiten geschilderd, in alle klassen hingen boekenkasten, het pad lag er keurig bij, er waren plantjes gepland in de perken, er stond in een perkje een mededelingenbord, er hing een ideeënbusje, er was een hok gebouwd voor kippen, waarvan de eieren en vlees voor de leerkrachten, die bij de school woonden, zouden worden gebruikt. De kippen moesten nog worden gekocht. Er was een varkenshok op een verhoging gebouwd, waar een groot varken met kleine biggen in lag. Het hele schoolterrein zag er netjes uit. Kortom, in vergelijking met ons 1e bezoek aan de school in maart 2007, zag dit er prachtig uit. Wij konden allemaal met eigen ogen zien dat het geld goed was besteed.

Na de lunch in het dorp hebben wij met Miriam en Charles onze plannen besproken. Wij zouden dit keer kijken wat wij nog voor de school konden doen, met in ons achterhoofd de resultaten van het onderzoek van de 5 Leidse studenten. Miriam kwam met een aantal ideeën.

Nieuwe klaslokalen
Miriam wilde heel graag een aantal nieuwe klaslokalen, waaronder een voor computerles, maar wij zeiden al dat wij op dit moment niet voldoende geld hadden, zelfs niet voor twee lokalen. Ook al omdat er nog andere dringende zaken gedaan moesten worden.
Philip, de ingenieur, die al meer klussen had gedaan, kwam langs om samen te bespreken wat de wensen waren en op welke plek de lokalen gebouwd zouden kunnen worden. Philip zou een begroting maken en heeft ons dat de volgende dag gegeven, met daarbij een uitgebreide toelichting. Wij hebben Miriam wel duidelijk gemaakt dat wij op dit moment niet voldoende geld hadden en dat wij dit ook in Nederland moesten bespreken.

Afmaken van het pad
Zo moest het pad naar de poort nog afgemaakt worden, wat tijdens mijn vorig bezoek keurig was aangelegd.
Om dit af te kunnen maken moest Philip langskomen. Zijn bedrijf had het grootste deel van het pad en de perken aangelegd. Philip kwam langs en samen hebben wij uitgemeten en afgesproken wat nog gedaan moest worden. Het werk zou over ruim een maand uigevoerd worden, want begin december begon de grote vakantie, en dan kon het werk worden gedaan zonder dat men last had van de kinderen. Het schoolseizoen in Oeganda loopt van februari tot december.
Ik zou het benodigde geld overmaken op de bankrekening van de school. Dat had ik inmiddels twee keer eerder gedaan en dat was prima verlopen. Geld ter plekke pinnen was ook al heel moeilijk en ook nog niet zonder gevaar, gezien mijn aanhouding door de politie in maart van dit jaar.

Shutters
Miriam wilde graag shutters voor de ramen van de klassen omdat het regenwater naar binnen kwam. Dat plan moet nog verder worden uitgewerkt.

Watertanks
Er was een probleem met het opvangen van het regenwater. Er stonden vlak bij de keuken twee plastic watertanks van ieder 10.000 liter, waarvan een tank niet meer functioneerde omdat de leiding van de goot naar de tank was afgebroken en de goot ook kapot was. De andere tank functioneerde nog wel maar de leidingen waren voor een deel kapot en de kranen werkten niet meer. Omdat het veel regent in Oeganda en water schaars en kostbaar is was het belangrijk om dit regenwater te gebruiken. Dit water wordt gebruikt door de kinderen om hun bekers en borden schoon te spoelen en ook om de planten op het schoolplein in de droge periodes water te geven.

Om te kijken wat gedaan zou kunnen worden en hoeveel dit zou gaan kosten werd Philip erbij gehaald. Hij zou, samen met een loodgieter, een begroting maken en ons dit de volgende dag geven.
Op donderdag gaf hij ons de begroting, die wij met Miriam hebben besproken. Na ons akkoord gaf ik Philip de eerste aanbetaling en zou hij de volgende dag direct aan de slag gaan.

Keuken
Met Miriam hebben wij gesproken over het feit dat Jaap en een paar bouwvakkers uit Limmen volgend jaar maart een nieuwe keuken willen bouwen, met behulp van de leerlingen, die op die manier zouden leren hoe dit gedaan wordt. Vorig jaar was er met sponsorgeld al een nieuwe over gebouwd, maar omdat eerst op de grond werd gestookt en gekookt en de ovens hoger stonden, kon niet goed meer geroerd worden omdat de lepels het dak raakten.
Miriam vond dit een goed idee. Ik zou aan Philip vragen om een tekening te maken en aan te geven hoeveel dit aan materiaal zou gaan kosten.

Project Vonne
Vonne had thuis vragenlijsten gemaakt voor de leerkrachten van de school. Uit haar onderzoek zou moeten blijken of het nodig en nuttig was dat leerkrachten bij de school in huisjes zouden wonen en wat de kosten zijn wanneer zij van buiten moesten komen. Vonne heeft deze vragenlijsten persoonlijk aan de leerkrachten uitgereikt en tevens een klein cadeautje aangeboden.

Kleding en schoolspullen
Van de 6 koffers met kleding en schoolspullen, die wij hadden meegenomen, hebben wij er 3 op donderdag meegenomen naar school. De schoolspullen werden aan Miriam gegeven en de kleding aan de kinderen in de klassen uitgedeeld, met name aan de kinderen in de houten lokalen, die niet officieel op school zitten omdat de ouders geen schoolgelden kunnen betalen.
Het uitdelen door Lia en Vonne was één groot feest.

Elektriciteit
Ca 1 jaar geleden is de elektriciteit van de school afgesloten, omdat de rekening die tot 7.000 euro was opgelopen, niet was betaald. Stroom wordt op school slechts gebruikt voor de twee computers op kantoor, de koelkast en de waterzuiveraar. In de klassen is geen licht. In de huisjes, waar de leerkrachten met familie wonen, wordt ook stroom gebruikt maar die wordt ’s avonds en in de weekenden buiten de meter om omgeleid.
Ik heb het afgelopen jaar aan Miriam verschillende keren gevraagd hoe ze dit probleem op wilde lossen. De openstaande rekening kon nooit door de school worden betaald. En Miriam wilde graag een lokaal waarin computerles zou worden gegeven, maar dat gaat een beetje moeilijk zonder stroom. Ze kwam nu met de oplossing: wanneer zij een hooggeplaatst iemand 1700 euro contant zou betalen, zou de meter weer op nu worden gezet. Zij was het met mij eens dat dit pure corruptie was, maar een andere oplossing is er niet. Iedereen klaagt in Oeganda over corruptie, maar zolang iedereen zijn steentje daaraan bijdraagt zal dit blijven bestaan.
Ik heb Miriam toegezegd dat ik de 1700 euro via de bank aan de school zou overmaken. Ik had inmiddels enkele kleine bedragen naar de rekening van de school overgemaakt en dat was elke keer goed gegaan.

Herkenning op straat
Wanneer Lia, Vonne en ik op het schoolplein en buiten op straat liepen werden wij door de kinderen en leerkrachten hartelijk begroet en werden vele handen geschut. Iedere keer hoorden wij de kinderen roepen ‘Uncle Ton, Aunt Lia en Aunt Vonne”. Veel kinderen wilden ons ook aanraken, want een blanke huid zien zij niet vaak. Het kost af en toe moeite de kinderen van ons los te schudden.

 

Het bezoek aan de school werd onderbroken door een rondreis naar het noorden van Oeganda, het Kidepo National Park.

De laatste dagen van ons verblijf waren wij weer op school. Op school hebben wij nog een aantal enquêteformulieren uitgereikt en weer verzameld en werden kleren uitgedeeld in P1. Ook een aantal leerkrachten waren actief om zich wat kleren toe te eigenen. Met Miriam en Charles zijn wij naar het huis van Charles gegaan, waar een kamer gebruikt werd om de spullen van de Duizend eilanden school op te slaan. Hier lagen ook spullen, die Miriam van Piet van Noah’s Ark had gekregen. Een aantal spullen was gegeven aan de kinderen van P7, die afgelopen week examen hadden gedaan. Wij hebben nog gekeken op welke plek het beste het toiletgebouw gebouwd kon worden. Op de laatste dag zijn wij alle klassen langs gegaan om afscheid te nemen van de leerkrachten en de kinderen. Miriam en Charles brachten ons naar de Guesthouse, waar wij afscheid namen van elkaar. Vlak voor ons vertrek naar huis hebben wij in Entebbe Klaas Zomerdijk en zijn familie bezocht.

Nieuwsbrief nr. 7 actie Luzira School Oeganda, augustus 2011

Beste mensen,

Van 12 tot 28 maart 2011 ben ik, samen met mijn reisgenoten uit Limmen, Co Min, Jos Zomerdijk, Jaap Metselaar en Willem Veldt, in Oeganda geweest, om te klussen op “onze” school in Luzira, een buitenwijk van de hoofdstad van Oeganda, Kampala.
Ons bezoek heeft niet alleen op de school zelf en in Luzira, maar ook op onszelf diepe indruk gemaakt. Wij hebben hard gewerkt, het heeft ons veel energie gekost, maar wij hebben er heel veel waardering en dankbaarheid voor teruggekregen.
Over het algemeen hoor en lees je negatieve berichten over Oeganda. De praktijk is echter heel anders en ik kan daar over meepraten, want dit was mijn 5e bezoek aan, zoals Oeganda ook wordt genoemd, de Parel van Afrika. De mensen zijn vriendelijk, je merkt niets van criminaliteit, ook al loop je als enige blanke in Luzira of waar dan ook.

Onze “missie” was dit keer het bouwen van een keuken voor de ruim 900 kinderen, die iedere dag op school te eten krijgen. De oude keuken, groot ca. 6 x 4 meter, was een onderdeel van een groter gebouw. Naast de keuken was een kantine, althans het wordt kantine genoemd, een hokje van 4 x 4 meter, met een luik waarachter twee mensen zitten die wat snoep aan de kinderen verkopen. Naast de kantine is het kantoortje van Charles, de onderdirecteur van de school, en daarnaast is nog een kleine opslagplaats.

Tijdens ons eerste bezoek aan de school in 2007 werd in de keuken op drie plekken op open vuur het eten voor de kinderen gekookt. In 2009 zijn met geld van ons project twee ovens gebouwd. De muren stonden echter op het punt van instorten, het dak was te laag en lek en er werd nog steeds op een plek op open vuur gekookt. Kortom, er moest iets gebeuren.

Voor wij heengingen kreeg ik op verzoek van een aannemer uit Luzira een prijsopgave voor de bouw van een kompleet nieuw gebouw. Dit zou ongeveer € 35.000 moeten kosten. Uiteindelijk hebben wij alles voor een groot deel zelf gebouwd en gerenoveerd voor ca. € 7.000. Toen wij weggingen was het nog niet helemaal af, maar dat zou door de lokale aannemer de komende dagen worden afgemaakt. In april is het afgemaakt en het is uiteindelijk een voor lokale begrippen heel mooi gebouw geworden. De keuken en kantine waren samen ongeveer 40 m2, maar op verzoek van de schoolleiding is dit ca. 20m2 groter geworden. Het dak, bestaande uit ijzeren golfplaten, is grotendeels vernieuwd, om het hele gebouw is een veranda gebouwd, waar de kinderen op kunnen zitten om te eten, en er is een stuk rond de keuken bestraat. Daarnaast is een nieuwe oven gebouwd en zijn de twee door ons twee jaar geleden betaalde ovens gerenoveerd. Tot slot is een schoorsteen gebouwd, zodat de rook van de ovens niet meer in de keuken komt, maar nu rechtstreeks naar buiten gaat. Kortom, er staat nu een gebouw waar wij heel trots op zijn, maar nog belangrijker, waar de school heel blij mee is. Het resultaat van dit alles is op bijgaande foto’s te bewonderen.

Verder zijn er weer schoolboeken en lesmateriaal voor de leerkrachten gekocht, zijn de twee “toiletgebouwen” voorzien van nieuwe waterleidingen, zodat de leerlingen en leerkrachten hun handen weer kunnen wassen, is de greppel langs de school schoongemaakt, is de bestrating rond de watertanks hersteld en hebben wij 10 koffers met kleding en schoolspullen, waaronder vier laptops, aan de leerkrachten van de school gegeven. Een deel van de kleding hebben wij zelf aan de plaatselijke bevolking uitgedeeld. En de dankbaarheid die je hier allemaal voor terugkrijgt is met geen pen te beschrijven; dat moet je zelf meegemaakt hebben.

Tenslotte heb ik veel brieven en tekeningen van de kinderen van de Duizendeilandenschool in Noord-Scharwoude op de school in Luzira uitgedeeld (tot groot enthousiasme van de kinderen in Luzira), terwijl de kinderen in Luzira weer heel veel brieven hebben teruggeschreven en veel tekeningen hebben gemaakt. Er zijn ook veel handwerkstukjes gemaakt die op de Duizendeilandenschool op de fancy fair op 15 april zijn verkocht. De totale opbrengst van de vastenactie in maart/april 2011 op de Duizendeilandenschool bedroeg € 2.719.

Op de een na laatste dag van ons bezoek aan de Luzira school werden wij verrast met een groot afscheidsfeest van alle kinderen en leerkrachten op het schoolplein en een zang- en dansoptreden van een aantal kinderen.

In het voorjaar van 2011 zijn ook nog de huisjes van de leerkrachten naast het schoolterrein opgeknapt.
Alles bij elkaar heb ik deze keer ongeveer € 15.000 contant uitgeven. Er is nog voldoende geld over om twee nieuwe klaslokalen te bouwen. De schoolbanken en borden, die in deze lokalen komen te staan, worden betaald met geld wat is verdiend met de vastenactie van de Duizendeilandenschool in Noord-Scharwoude.
Maar daarmee zijn wij er nog niet. Wij willen ook nog een douche- en toiletgebouw voor de 9 gezinnen van de leerkrachten, die naast het schoolterrein wonen, laten bouwen. Kortom, er is nog steeds behoefte aan geld.

Moe maar voldaan zijn wij zondag 28 maart weer in Nederland aangekomen. Een selectie van de vele foto’s die zijn gemaakt, is weer op de website geplaatst, evenals een financieel verslag.

Groeten,

Ton Apeldoorn

In juli 2010 op bezoek bij de Luziraschool. Verslag van 5 Leidse studenten.

De Studentenvereniging voor Ontwikkelingssamenwerking Leiden werkt aan kennisverbreding over ontwikkelingssamenwerking en aan draagvlakversterking. Daarom organiseert ze ieder jaar een studiereis, zodat studenten op een laagdrempelige manier hun kennis kunnen vergroten over Ontwikkelingssamenwerking in de praktijk.

Dit jaar ging de studiereis naar Oeganda. Met twintig studenten zijn we drie weken langs verschillende projecten getrokken. Een van die projecten was de Luziraschool die door een door Jaap Metselaar en Ton Apeldoorn opgezette vereniging financieel wordt ondersteund. Vijf van de reisleden, die deel uit maakten van themagroep onderwijs, hebben daar een week lang rondgekeken en meegelopen, om van dichtbij te bekijken wat de uitwerkingen van deze steun zijn. Wij werden warm verwelkomd door de leraren en leerlingen, al onze vragen werden uitgebreid beantwoord en wij kregen de kans om in alle klassen even langs te gaan.

Zo hebben we in iedere klas goed kunnen kijken hoe het onderwijs eruit zag en mochten we ook zelf wat voor de klas komen vertellen. In de kleinste klassen hebben we de kinderen een Nederlands liedje geleerd, met de kinderen gespeeld en gelezen in de vrije ruimte. Aan het eind van onze tweede dag in Luzira zijn we met de directrice naar de markt gegaan om spullen te kopen voor een wat serieuzer lesje over Nederland. Alle kinderen vonden het heel leuk om te leren waar wij vandaan kwamen, en toen we ze een zinnetje Nederlands leerden deden ze allemaal mee. Met de vouwblaadjes en knutselspullen hebben we ze vervolgens windmolens laten maken. Dit pakten ze snel op en voor we het wisten waren de vouwblaadjes op en lagen er allemaal gekleurde molentjes op de tafels. Deze les hebben we in alle klassen herhaald.

Op die manier hadden we genoeg tijd om in contact te komen met de leraren en de leerlingen. We kwamen erachter dat de Luziraschool op zichzelf nu een goed draaiende school is met prima voorzieningen. Hoewel de klassen erg groot zijn, hebben alle kinderen een plekje en geven de leraren enthousiast les. Ook het schoolgebouw ziet er goed uit. De muren zijn geverfd, de toiletten zagen er netjes uit en er wordt goed op hygiëne gewezen. Een hele verbetering ten opzichte van andere schooltjes die we tijdens onze reis zijn tegengekomen. Daar zaten de kinderen vaak uren in afvallige gebouwtjes zonder leraar.
We hebben daarom met eigen ogen kunnen zien hoe belangrijk de bijdrage van Jaap en Ton is. Uiteraard zijn er enkele onderdelen waar nog aan gewerkt kan worden, zoals de verbetering van de leraren huisjes of de verbouwing van de keuken, maar we hopen met name dat de kwaliteit van het onderwijs blijft zoals het is en dat de kinderen nog jaren op een fijne manier les kunnen krijgen op de Luziraschool!

4e Nieuwsbrief actie Luzira School Oeganda, maart/april 2010

Hieronder volgt het verslag dat ik heb gemaakt tijdens ons bezoek aan Oeganda van 20 maart tot 3 april 2010.

Het is nu woensdagmiddag 24 maart.
Wij worden in het huis van Klaas Zomerdijk weer goed verwend. Twee dames zorgen voor het ontbijt en de lunch, de kamers worden elke dag opgeruimd en de was wordt gedaan. En Klaas zorgt er wel voor dat wij ons niet vervelen.

Zondag, onze eerste dag, ben ik even bij de school langsgeweest. Ik werd door Charles, de onder-directeur, die op het schoolterrein met zijn gezin woont (met nog 9 andere gezinnen van leraren), hartelijk verwelkomd. In zijn armoedige huisje kreeg ik een kommetje warm water om mijn handen te wassen, voordat ik aan een heerlijk ei-gerecht mocht beginnen. De school en het terrein zagen er nog precies zo uit als toen wij een jaar geleden waren vertrokken. Een deel van de klaslokalen waren wel in de tussentijd (van ons geld) geschilderd en langs het hek waren wat plantjes gezet. De muurschildering, die vorig jaar was aangebracht, zag er nog goed uit. Het was afgeschermd met paaltjes en wat prikkeldraad, zodat de kinderen er niet met hun handen aan zouden kunnen komen.

 

Op maandagochtend werden wij op school door Miriam, de directrice, en de andere leraren ook hartelijk verwelkomd. Met Miriam heb ik een inventarisatie gemaakt van wat er zoal gedaan zou kunnen worden. Hieruit werd een eerste keuze gemaakt, waar direct mee kon worden begonnen.
We werden al direct met een probleem geconfronteerd. De school was half februari afgesloten van elektriciteit omdat de rekening van zo’n 7000 euro niet betaald was en ook niet betaald kon worden. Volgens Miriam klopte de rekening niet, maar er was dus geen stroom. Zoveel stroom wordt er trouwens niet gebruikt; er zijn twee gammele computers, een koelkast, wat lampjes (niet in de klaslokalen) en natuurlijk is er stroom nodig voor de waterzuiveraar, die vorig jaar door ons was gekocht en die het dus ook niet deed. Klaas wist hier wel een oplossing voor. Met Jaap ging hij naar een lokale kennis, die direct langskwam en iets met de meterkast deed (niet legaal), waardoor er direct weer stroom was. Deze man gaat ook nog de gammele meterkast op onze kosten vernieuwen. Miriam was heel blij, maar toch ook wel bezorgd wat de consequenties zouden kunnen zijn wanneer men hier achter zou komen. Maar we hadden weer stroom. Dinsdag werd weer een nieuwe elektriciteitsrekening bij de meter gevonden.
Ik heb aan Miriam en Charles de ca. 180 brieven laten zien van de kinderen, die de Duizend Eilandschool hadden geschreven. Zij vonden het ook een heel leuk idee dat de kinderen van hun school een brief zouden terugschrijven. Dat moest zeker lukken voor wij weer terug naar Nederland zouden gaan.

Waar zijn wij zoals mee bezig?

Boekenkasten
In totaal zijn er voor de 850 leerlingen 10 lokalen. De kinderen van klas 1 en 2 zitten ieder in een eigen klas. Eigenlijk hadden deze klassen ook in twee moeten worden verdeeld (zoals de andere klassen) maar meer ruimte is er niet, dus moeten zo’n 100 kinderen in klas 1 en 100 kinderen in klas 2 zitten. In klas 3 zitten ook zo’n 100 kinderen in twee lokalen, waar een lokaal van gemaakt is. Verder zijn er 2 klassen voor klas 4, 2 voor 5 en 2 voor 6 (oost en west). Daarnaast zijn er twee houten barakken, waar zo’n 80 kinderen van 5 tot 18 jaar in zitten. Deze kinderen horen eigenlijk niet op deze school omdat de ouders geen schoolgeld kunnen betalen (12 euro per jaar). Deze kinderen, die dus ook geen schooluniform dragen, worden enkele uren per dag beziggehouden. Dit komt meer voor in Oeganda en wordt genoemd BEUPA (Basic Education Urban Poor/Poverty Areas).De regering betaalt de scholen hiervoor een klein bedrag welk bedrag door buitenlandse hulporganisaties wordt gefinancierd.

In elke klas wilde Miriam een grote afsluitbare boekenkast (er waren slechts twee kasten). Met deze boekenkast zou niet meer met boeken gesleept hoeven te worden. Er werd een timmerman binnen een paar minuten opgetrommeld (in Luzira zijn heel veel kleine meubelmakers), die op advies van Miriam een tekening en een offerte ging maken. Na akkoord van Miriam werd door mij direct de betaling van het materiaal gedaan. Vrijdag zou de eerste kast klaar zijn en we konden kijken naar de vorderingen in de werkplaats om de hoek van de school.
De andere 7 kasten zouden de weken daarop geplaatst worden.

Publicatiebord
Miriam wilde graag op het schoolterrein een publicatiebord, waarop de kinderen allerlei dingen voor de school zouden kunnen lezen. Ook wilde zij graag een ideeënbox. Ook hier werd weer een timmerman bijgehaald, tekeningen gemaakt, offerte gemaakt, kosten ca. 200 euro totaal,
aanbetaling gedaan en men ging direct weer aan de slag.

 

Aanleg pad en plantenbakken

Het schoolplein (als je dat een plein mag noemen) bestaan uit rood zand, keien, grind en boomwortels en geen enkel vlak stuk. Bij regen (en het regent er veel) wordt het een modderpoel en bij droogte wordt de hele omgeving rood vanwege de stof. Miriam wilde graag een pad langs alle lokalen, afgezet met wat plantenbakken. Het pad zou in het begin 3 meter breed moeten worden, zodat men eventueel met de auto bij het kantoor kon komen, en aan de andere kant twee meter, zodat je met z’n vieren naast elkaar kan lopen. Voor de keuken, waar de kinderen iedere dag buiten op het zand moesten eten, werd zou een stuk van 10 bij 10 meter bestraat worden.
Er werd een ingenieur gebeld die maandagmiddag langskwam en een tekening ging maken en vervolgens de offerte. Hij kwam uit op een bedrag van ca. 5.500 euro, wel veel geld, maar het schoolterrein zou er wel een heel stuk van opknappen. De specificatie van de offerte was heel nauwkeurig, zodat alles precies nagerekend kon worden, onder het toeziend oog van Charles en Miriam. Uiteindelijk gingen wij akkoord. Dinsdagochtend kon ik de eerste aanbetaling doen, zodat men dan direct kon beginnen.

Op dinsdagochtend heb ik gepind wat ik maximaal die dag kon pinnen en betaalde ik hiermee de ingenieur. De werklieden begonnen gelijk met de houwelen grond vlak te maken (op blote voeten). Er komt geen machine aan te pas. Met vrachtauto’s werd dinsdag en woensdag ladingen zand en grind gebracht. Er was direct volop activiteit op het schoolplein.

Hekwerk
Vorig jaar was er met ons geld een hekwerk rond de school geplaatst. Op hetzelfde schoolterrein, maar afgescheiden met wat gaaswerk, staan een aantal huisjes voor de gezinnen van de leraren. Dat deel was voor zo’n 100 meter niet afgesloten, zodat iedereen toch nog vrij gemakkelijk op het schoolterrein kon komen. Het verzoek van Miriam was om op dat open stuk ook met palen af te grenzen. Om het toch toegankelijk te maken moest er nog wel een poort komen.

De man, die vorig jaar voor het hekwerk had gezorgd, werd gebeld en direct kon worden uitgemeten hoeveel palen en gaaswerk nodig was. Ook hiervoor werd weer een offerte gemaakt (ook alles nauwkeurig omschreven). Na akkoord werd dinsdag de eerste aanbetaling gedaan en konden de betonnen palen worden gekocht. De arbeiders begonnen direct met een houweel de gaten te graven (met blote voeten). Woensdag zaten alle 32 palen al stevig in de grond. Omdat ik niet meer geld kon pinnen moeten de arbeiders wachten met verdergaan tot donderdagochtend, wanneer ik weer een aanbetaling voor het materiaal kan doen.

 

Uitwisseling brieven en tekeningen

Een week voor ons bezoek had Klaas Zomerdijk vanuit Oeganda tekeningen meegenomen, die de kinderen op de school in Luzira hadden gemaakt voor de kinderen op de Duizend Eilandenschool in Noord-Scharwoude. Deze kinderen hadden weer voor ca. 180 kinderen in klas 6 (leeftijd 10-15 jaar) op de school in Luzira brieven geschreven. Deze brieven had ik meegenomen om uit te delen aan de kinderen van klas 6.
Maandagochtend ben ik begonnen om de eerste brieven uit te delen. Dat werd nog een heel gedoe, omdat veel kinderen of niet meer op school zaten of afwezig waren. Met veel enthousiasme werden de brieven in de klas in ontvangst genomen en werd direct toegezegd dat er weer een brief zou worden teruggeschreven en dat de brieven voor ons vertrek klaar zouden zijn om mee te nemen.
Dinsdagochtend ben ik hier weer verder mee gegaan. Op woensdagochtend heb ik tekeningen, die de kinderen in Noord-Scharwoude van de 1^e groepen hadden gemaakt, onder groot enthousiasme uitgereikt aan de kinderen van klas 1.De juffrouw verzekerde mij dat eind volgende week alle kinderen weer een tekening voor de kinderen in Noord-Scharwoude gemaakt zouden hebben.

Het binnengaan van een klaslokaal begint met een heel ritueel. Ik zeg tegen de kinderen: “Good morning children, how do you do”. Ze staan dan allemaal op en zeggen op luide toon: “Good morning uncle Ton, how are you doing today”. Op school en ook in het dorp op straat word ik nu regelmatig aangesproken met uncle Ton.

Stoelen
In de lerarenkamer (stel je daar niet al te veel van voor) staat in het midden een houten tafel met daaromheen een aantal gammele stoelen en banken. Miriam vroeg of ik 25 plastic stoelen voor deze ruimte wilde kopen. Met Charles ben ik met een taxibusje naar Kampala gereden (onderweg zeker 100 keer gestopt om mensen in en uit te laten), waarna wij bij een bedrijf terecht kwamen die plastic spullen verkocht. Ze hadden maar een soort stoel, wel in verschillende kleuren. Stoelen gepakt, betaald, de eigenaar van de zaak belde iemand die met een wrak van een auto aan kwam rijden met een kleine laadbak, ik naast de chauffeur en Charles, die niet meekon in de auto, weer met het taxibusje naar school. Onderweg naar school moest de auto nog een paar keer aangeduwd worden. Op school aangekomen konden de stoelen gelijk gebruikt worden, omdat die middag door Miriam in de lerarenkamer een workshop werd gegeven. De leraren waren heel blijk met deze “prachtige” stoelen.

Tot het volgende verslag.
2^e Verslag van het bezoek aan Luzira van 20 maart tot 3 april 2010
Het is nu maandagochtend 29 maart. Na het 1^e verslag zijn er vijf dagen verstreken; dagen waarbij er weer veel is gebeurd.

Hoe gaat het met de projecten/waar zijn wij zoal mee bezig?

Boekenkasten
Af en toe ga ik even kijken bij de meubelmaker die druk bezig is met de boekenkasten. Hij wil ze alle 8 in de loop van deze week brengen en in de klassen ophangen.
Publicatiebord
Het publicatiebord zal deze week worden afgeleverd en geplaatst.

 

Aanleg pad en plantenbakken

Afgelopen week is met zo’n 5 man gewerkt aan het pad. Bij het uitgraven kwamen grote brokken steen tevoorschijn. Een was zeker 200 kilo , die de mannen met behulp van een paar scholieren uit de grond hebben getild. Er zijn inmiddels een groot aantal trottoirbanden gelegd, er zijn muurtjes gemetseld voor de afscheiding van het pad en de tuin en een groot deel is van speciaal zand voorzien. Zaterdag zijn ze bezig geweest met de trilplaat en vandaag zullen de eerste stenen worden gelegd. Zojuist heb ik weer een flink bedrag betaald, zodat een deel van de stenen gekocht kunnen worden. Het geheel zal niet nog niet helemaal klaar zijn wanneer wij vrijdag weer vertrekken, maar alles zal worden afgemaakt.

Hekwerk
Alle palen staan er, voorzien van gaas en prikkeldraad. Zaterdag is het nieuw gemaakte hek geplaatst (nog zonder deur). Vandaag heb ik de laatste betaling gedaan. De komende dagen wordt alles afgemaakt en voor wij weggaan is alles klaar.

 

Uitwisseling brieven en tekeningen

Ik heb in klas 2 nog een tiental tekeningen uitgedeeld, die de kinderen van de Duizend Eilandenschool hadden gemaakt. In totaal had ik ca. 110 tekeningen meegekregen, waarvan ik er zo’n 100 heb gegeven aan de kinderen van klas 1. De overgebleven 10 tekeningen heb ik uitgedeeld aan de kinderen in klas 2. Ik moest helaas veel kinderen teleurstellen.

Meterkast
De nieuwe meterkast is geplaatst en er is weer stroom (wanneer die niet in de hele buurt uitvalt, wat regelmatig gebeurt.

Dak jongens toilethok
Zoals ik al eerder had geschreven was het dak (platen) van het hok van het jongenstoilet afgevallen en totaal afgeschreven. Ik heb net een begroting gekregen voor nieuwe dakplaten voor het jongenstoilet. Ik zal dit zo gaan betalen, zodat vandaag of uiterlijk morgen nieuwe platen kunnen worden geplaatst.

Afgelopen vrijdag ben ik met Jaap en Klaas naar Nukomo gereden, zo’n 25 kilometer buiten Kampala, waar een Nederlands echtpaar, Piet en Pita, een fantastisch kindertehuis hebben neergezet. De naam van de stichting is Noach’s Arc. Er zitten ongeveer 110 kleine kinderen, die ergens langs de kant van de weg te vondeling zijn gelegd en die in het tehuis worden gehouden tot ze ca. 18 jaar zijn. Het is ongelooflijk wat er staat. Aan alles is gedacht. Eigen groente wordt verbouwd, er is vee, een grote werkplaats waar alles wordt gemaakt. Per jaar komen ca. 60 containers voor met spullen uit Nederland, Duitsland, Canada en Amerika. Alle spullen worden gratis geleverd. De kosten van het hele project wordt betaald door mensen en instanties uit verschillende landen. De rondleiding, die wij van Piet kregen, was zeer uitgebreid en indrukwekkend.
Met Piet heb ik afspraken gemaakt over de container, die vanuit Nederland onderweg is naar Oeganda, waarin twee kisten zitten met spullen van de Duizend Eilandenschool, bestemd voor de Luzira school. Hij zal contact met mij opnemen wanneer de container is aangekomen, zodat ik Miriam kan doorgeven dat zij of iemand anders van de school de kisten kon ophalen. En natuurlijk zullen daar foto’s van worden gemaakt.

Op school komen regelmatig mensen langs, die in het dorp verschillende functies vervullen en die alle zeer geïnteresseerd zijn wat er zoals op school gebeurd. Iedereen bedankt onze sponsors voor het geld wat is gegeven om dit allemaal te verwezenlijken.
Gearresteerd !!
Afgelopen zaterdag ging ik, zoals elke dag, rond half 8 geld halen bij de pinautomaat vlak bij school (de enige in de buurt). Met een pinpas kan ik maximaal omgerekend zo’n 450 euro opnemen. Dus heb ik vier pinpassen meegenomen om over voldoende contant geld te kunnen beschikken. Het pinhokje wordt dag en nacht door een bewaker van de bank bewaakt. De bewaker zag dat ik met meer dan een pinpas geld opnam en vroeg mij toen ik naar buiten stapte hoeveel pasjes ik had. Ik had dus vier pinpassen, een creditcard, een bloeddonorkaart, een pasje voor het alarmsysteem van mijn kantoor in Nederland en een pasje van de ziektekostenverzekering. Dat vond de wacht zo verdacht, dat ik niet weg mocht gaan. Hij belde de politie (nadat iemand anders met 35 cent een kaartje moest kopen voor zijn telefoon). Ik kon gelukkig Charles bellen die direct aankwam. Maar dat haalde niets uit, ook niet toen een hooggeplaatst iemand uit het dorp er bij kwam. Na drie kwartier kwam een pick-up van de politie en mij werd door een bijzonder onvriendelijk iemand bevolen in de auto te gaan zitten. Met twee man politie en Charles reden wij naar het hoofdbureau van politie in Kampala. Ik mocht Klaas nog bellen, die mij vroeg of hij langs moest komen of dat hij zijn advocaat moest sturen. Dat vond ik niet nodig. Daarna mocht ik niet meer bellen. Ik heb veel politiebureaus van binnen gezien maar dit sloeg qua smerigheid alles. Daar wil je niet zitten. Nou, ik heb er zo’n 6 uur gezeten, waarbij ik door politie van de fraudebestrijding werd gehoord (zonder dat aanvankelijk iets werd opgeschreven). Dit gebeurde door verschillende mensen achter elkaar, zodat ik elke keer opnieuw het verhaal moest vertellen. Het bleek dat het hebben van één pasje al verdacht is, laat staan 8 pasjes. Op dit moment was de politie bezig met een fraudezaak, waarbij door Oost-Europeanen gebruik werd gemaakt door valse pinpassen.

Ook het feit dat ik voor een goed doel in Oeganda was en dat ik, zolang ik op het politiebureau zat niets kon doen voor de school, bleek bij niemand goed aan te slaan. Ik was bij de politie en zij bepaalde wat er met mij ging gebeuren. Ik heb uiteindelijk een man gesproken die na verloop van tijd vriendelijk werd; hij bleek het hoofd van de afdeling te zijn. Er moest iemand van de bank langskomen om de pasjes te controleren, maar die man kon niet worden bereikt. Omdat ik geen paspoort bij mij had (alleen een rijbewijs) werd ik met de pick-up naar huis gebracht, ook weer samen met Charles, die niets voor mij kon doen, maar wel de hele dag bij mij bleef, met het hoofd van de afdeling en de man die mij had opgehaald. Onderweg heb ik met het hoofd van de afdeling gesproken over mijn vroegere werk als rechercheur bij de fiscale recherche. Dat vond hij, en ook de onvriendelijke man die mij had opgehaald, zeer interessant. De sfeer werd er een stuk beter op. Thuis heb ik mijn paspoort opgehaald en met Jaap, die op mij stond te wachten, zijn wij weer teruggereden naar Kampala. Eerst naar een bank, waar wij niet naar binnen mochten gaan, en toen weer naar het politiebureau. Daar was het wachten op de man van de bank. Ook probeerden ze de Nederlandse ambassade te bellen, wat niet lukte, omdat ze het telefoonnummer niet konden vinden. Met het hoofd van de fraudeafdeling heb ik nog een tijd zitten praten over mijn werk. Hij zei mij dat de politie over weinig fraudebestrijding ervaring beschikte (dat had ik ondertussen wel gemerkt) en hij vroeg mij of ik vanuit Nederland terug wilde komen naar Kampala om zijn mensen les te geven in fraudebestrijding. Via mailverkeer zou alles verder uitgewerkt worden. Ik was weer een grote vriend van de politie geworden. Uiteindelijk kwam tot mijn opluchting rond 2 uur de man van de bank, die de pasjes handmatig bekeek en niets anders kon zeggen dat ze in orde waren en dat het normaal was dat je over meer dan een pasje kon beschikken, wanneer je meerdere rekeningen had. Ook met deze man had ik een goed contact. Toen moest nog een verklaring op papier worden opgenomen door een norse politieman. Dat ging op papier met de pen en een liniaal. Ik mocht het verhaal lezen en toen de verklaring ondertekenen. Na diverse excuses was ik weer vrij man en kon ik al mijn spullen weer meenemen. De man van de bank was zo vriendelijk om ons met zijn auto naar huis te brengen.

Om drie uur was ik weer thuis en kon ik weer naar school om foto’s te maken. Iedereen vond het verschrikkelijk dat mij dit was overkomen. Men zei ook dat de politie dit deed in de hoop dat ik geld zou geven om vrij te komen. Ik heb geen moment gedacht om te betalen.
Op de weg naar huis vroeg ik de bankman of hij nog even met de wacht van de pinautomaat wilde praten, omdat ik nog verschillende keren met pasjes geld wilde opnemen, zonder weer in de problemen te raken. Dat gebeurde en mij werd verzekerd dat ik zonder problemen kon pinnen. Dat merkte ik de volgende dag toen de wacht mij uiterst vriendelijk ontving.

Gisteren heb ik een heel mooie fietstocht van ca. 30 kilometer op mijn gehuurde fiets door het binnenland gemaakt, waarbij ik ook nog met een bootje naar de overkant moest varen. Ik hele belevenis. In elk dorp werd ik hartelijk verwelkomd door de kinderen, die naar mij zwaaiden en mij toeriepen.
Er moet natuurlijk nog heel wat meer worden gedaan, maar tijd en geld is beperkt.

Het keukendak moet nog worden verhoogd (of misschien kunnen wij bij voldoende geld een nieuwe keuken bouwen).
De architect heeft opdracht gekregen op het schoolterrein een tekening en offerte voor vier nieuwe lokalen te bouwen, een voor klas 1 en een voor klas 2 (in welke klassen nu nog elk 100 kinderen zitten). Daarnaast een lokaal voor de bibliotheek en een computerlokaal. Maar voor het gebouwd gaat worden moet nog heel wat geld worden ingezameld.
Er is dus heel wat gebeurd in de afgelopen vijf dagen.

Tot het volgende verslag.

 

3^e Verslag van het bezoek aan Luzira van 20 maart tot 3 april 2010
Het is nu donderdagochtend 1 april. Ook nu is de laatste dagen weer heel wat gebeurd.

Hoe gaat het met de projecten/waar zijn wij zoal mee bezig?

Boekenkasten
Het zal niet lukken alle boekenkasten vóór ons vertrek morgen op te hangen. In ieder geval zullen er vandaag tenminste twee worden gebracht en opgehangen.

Publicatiebord
Het publicatiebord is afgelopen week gebracht en zal worden geplaatst wanneer het pad en de tuin klaar zijn. De ideeen box is besteld.

 

Aanleg pad en plantenbakken

Afgelopen week is met man en macht gewerkt aan het pad. Ongelooflijk hoe knap ze dat doen met de weinige hulpmiddelen die ze tot hun beschikking hebben. Gisteren vroeg een aantal mannen mij om water. De hele dag werken in de zon en je ziet ze niet drinken. Ik heb gezegd dat ze water van huis moeten meenemen en dat ze hun flessen dan in de koelkast van de lerarenkamer konden zetten. Daar had nog niemand aan gedacht, maar ze vonden het een goed idee wanneer de leraren hiermee akkoord gingen (en dat deden ze uiteraard ook).

Hekwerk
Het hekwerk is helemaal klaar en de poort is gemonteerd. Ze zijn nu bezig om alle rommel op te ruimen.

 

Uitwisseling brieven en tekeningen

Van klas 2 heb ik tekeningen gehad, bestemd voor de kinderen van de Duizend Eilandenschool in Noord-Scharwoude.
Van alle kinderen van klas 6 west en oost en van een paar kinderen in klas 5 en 7, die ook de brieven van de kinderen in Nederland hadden gekregen en die nu druk bezig zijn brieven terug te schrijven, heb ik een persoonlijke foto gemaakt. Charles schreef op een klein bord de naam van de leerling en in welke klas ze zaten en ik maakte in totaal ca. 200 foto’s. Ik heb de kinderen beloofd dat ik voor iedereen een foto zou laten afdrukken, die ik naar de school zou sturen.
Dak jongens toilethok
Het nieuwe dak is geplaatst en de oude buizen voor afvoer van de urine naar de sceptic-tank en voor de ontluchting zijn vervangen door nieuwe plastic buizen.

Keuken
Het personeel in de keuken (2 vrouwen en 1 man) moesten hun werk doen op sandalen en hadden geen handschoenen. Voor deze mensen hebben we schoenen en handschoenen gekocht, waar ze heel blij mee waren.

Bezoek bisschop
Gisteren is de nieuwe bisschop van het kerkgenootschap, waar deze school onder valt (de Anglicaanse kerk) met zijn gevolg langsgeweest. De bedoeling was dat buiten de kinderen van diverse klassen optredens zouden verzorgen, maar vanwege het slechte weer (het had vreselijk hard geregend) lang alles onder water en was het een enorme modderpoel. (Konden wij gelijk zien hoe nuttig het was dat een deel wordt bestraat).

De ontvangst vond nu plaats in de kerk naast de school, waar alle 850 kinderen in gepropt werden.

Na de optredens werd door een aantal mensen, waaronder de bisschop, toespraken gehouden, waarbij Jaap en ik iedere keer met naam werden genoemd. En iedere keer werd door de hele kerk voor ons geklapt. Ons werk hier wordt door iedereen enorm gewaardeerd.

Ook in de bijeenkomst daarna op school, in een van de klassen, waarbij alle leerkrachten en het schoolbestuur aanwezig was en waar wat hapjes en wat frisdrank werd geserveerd, werden wij in alle toespraken hartelijk bedankt voor wat wij voor de school hebben gedaan.

 

Kinderen en leerkrachten

De kinderen en leerkrachten van de school beginnen ons al goed te kennen. Op school, maar ook op straat, worden we door de kinderen aangesproken. De kleinere kinderen vinden het prachtig om hand en hand met ons op het schoolterrein of op straat te lopen. Zelfs in het pikkedonker (en dat is het na 7 uur ’s avonds omdat er geen straatverlichting is) worden wij herkend en geroepen.

 

Vandaag heb ik in een klas foto’s gemaakt van kinderen die druk bezig waren met handwerk (mandjes, tasjes, kleedjes) die ik meekrijg, bestemd voor de Duizend Eilandenschool.

 

In de klas met arme kinderen (zo noem ik die klas maar) heeft Jaap zojuist een koffer met kleertjes gebracht. Op dit moment zijn de leerkrachten bezig om de kleertjes onder de kinderen te verdelen.

Vandaag wordt voor ons een sportfeest op het sportveld van de school georganiseerd.
Geld pinnen
Geld pinnen blijft een probleem. Of de apparaten zijn buiten gebruik (en er zijn er maar heel weinig binnen een straal van 10 km ) of de wacht doet weer moeilijk wanneer ik meer dan een pasje wil gebruiken. Ook de mensen die staan te wachten worden ongeduldig omdat ik soms wel 10 minuten bezig ben. Ik neem nu iedere keer Jaap en /of Klaas mee om mij te begeleiden, want na een paar keer weet iedereen dat ik met een tas vol geld op straat loop of fiets.
Dit is het laatste verslag. Morgen is het Goede Vrijdag en is de school voor de leerlingen gesloten. De arbeiders gaan gewoon door met hun werk.

 

Morgenavond gaan wij weer met een voldaan gevoel naar huis.

 

 

Heerhugowaard, 19 april 2010

 

Ton Apeldoorn

3e Nieuwsbrief actie Luzira School Oeganda, januari 2010
Beste mensen,

Hier is de 3e nieuwsbrief over onze actie voor de Luzira School Oeganda.
In onze vorige nieuwsbrief van maart 2009 hebben wij geschreven over onze fantastische ervaringen tijdens ons bezoek aan de school in Luzira en hoe wij het ingezamelde geld op een goede en verantwoorde manier hebben besteed.

Wij hebben het afgelopen jaar niet stilgezeten. Wij hebben ons weer ingespannen om gelden in te zamelen voor de school. Vorig jaar maart gingen wij met ca. 8.000 Euro naar de school en hebben met dat geld fantastische dingen kunnen doen.
Inmiddels hebben wij meer dan 12.000 Euro ingezameld !!

Zelf heb ik het afgelopen jaar veel contact (telefonisch en per e-mail) gehad met Miriam, de directrice van de school en met Charles, het plaatsvervangend hoofd van de school.
Zo heb ik foto’s gekregen, waarop te zien is hoe het hekwerk, dat in maart 2009 op onze kosten is aangelegd, met planten is verfraaid en is geschilderd. Ook is een deel van het schoolgebouw binnen en buiten geschilderd (zie de laatste foto’s op onze website www.luziraschooloeganda.nl ).

In februari en maart zal op de Basisschool de Duizend Eilanden in Noord-Scharwoude een vastenactie worden georganiseerd, speciaal voor de Luzira school. Wij laten de kinderen van de Luzira school tekeningen maken, die op de school in Noord-Scharwoude kunnen worden getoond en we laten de kinderen met elkaar via brieven corresponderen.
Ook laten wij de kinderen op de school in Noord-Scharwoude zien hoe de kinderen in Luzira leven en naar school gaan. Er vinden ook allerlei activiteiten plaats, waarvan de opbrengst ten goede komt aan de Luzira school.

Jaap en ik zijn van plan om in april weer naar Oeganda te gaan. Wij zijn nu via de mail in overleg met de leiding van de school om te bekijken hoe het thans ingezamelde geld op de beste manier kan worden besteed. Ter plekke zullen wij gaan kijken welke projecten uitgevoerd kunnen worden.
Wij zullen dan ook weer allerlei dingen in onze bagage meenemen, zoals nieuwe engelse schoolboeken, schriften, kleding, voetbal etc..
Daarnaast hebben wij inmiddels contact gelegd met een vervoersbedrijf in Rotterdam, die namens een stichting in Oeganda in maart/april een container naar Oeganda stuurt, waarvan wij een deel kunnen vullen met spullen voor de school.

Wij houden jullie op de hoogte.

Jaap Metselaar en Ton Apeldoorn

2e Nieuwsbrief actie Luzira School Oeganda, maart 2009
Beste mensen,

Hier is de 2e nieuwsbrief over onze actie Luzira School Oeganda. In deze nieuwsbrief vertellen wij onze fantastische ervaringen tijdens ons bezoek aan de school in Luzira en hoe wij het ingezamelde geld op een goede en verantwoorde manier hebben besteed.
Wij hebben twee weken meegemaakt, die met geen pen te beschrijven waren. Toch zal ik een poging wagen om dit te doen. Vele foto’s hebben wij gemaakt en tijdens de laatste twee dagen een film.
Een financieel verslag, dat apart op de website staat, geeft exact aan wat we gedaan hebben (veel meer dan wij hadden durven dromen) en hoeveel het een en ander heeft gekost.

Zondag 8 maart 2009

Om 12 uur vertrokken Jaap en ik vanuit Schiphol met een rechtstreekse vlucht naar de luchthaven van Oeganda, Entebbe. Wij mochten ieder twee koffers van elk 23 kilo meenemen en daarnaast een tas met 12 kilo handbagage. Behalve onze eigen bagage hadden wij veel dingen mee voor de school in Luzira.
Om half 9 ’s avonds plaatselijke tijd (2 uur later dan Nederland) landden wij op de luchthaven van Entebbe. De paspoortcontrole nam enige tijd in beslag, een visa moest worden gekocht (40 euro p.p.), een irisscan moest worden gemaakt (wie had dat verwacht in Oeganda!) en om half 10 stonden wij buiten, waar onze gastheer Klaas Zomerdijk ons keurig stond op te wachten. Het weer was prima, ca. 25 graden.
Omdat de auto van Klaas met problemen bij de garage stond gingen wij met de taxi naar Luzira, een rit van 1 uur over een donkere en drukke weg. Veel mensen in allerlei winkeltjes langs de weg. In Luzira probeerde ik de pinautomaat uit. Tot onze grote verassing kwam daar 800.000 shilling (het maximum per dag) uit (ca. 320 euro).

 

Maandag 9 maart 2009

Na een goede nacht in het mooie huis van Klaas en Susan, met ieder een eigen slaapkamer, stonden wij rond half 9 op. Het weer was prima, evenals het ontbijt, dat door de 2 huishoudsters van Klaas was klaargemaakt; een gebakken eitje, kaas van Klaas (Gouda Gold) en de meegenomen hagelslag.
Daarna zijn wij met Klaas naar de school gelopen, waar wij hartelijk werden verwelkomd door de directrice Miriam Kaggwa en haar assistent Charles. Wat waren zij blij ons te zien! God werd hartelijk bedankt. Wij kregen een korte rondleiding, waarbij wij zagen dat onze inzamelingsactie goed besteed zou worden.
De school heeft ruim 850 kinderen, die les krijgen in 13 lokalen. Er zijn ca. 20 leerkrachten. Wij hebben twee lokalen van binnen gezien, waar ca. 75 kinderen op de grond zaten en les kregen. Dat waren kinderen, van wie de ouders het schoolgeld ( 8 euro per kwartaal) niet konden betalen. De inrichting van die lokalen was nog erger dan in de andere lokalen. Deze kinderen moeten om 12.00 uur naar huis, terwijl de andere kinderen van 8 tot 5 uur op school zitten en onder de middag iets te eten krijgen.
Volgens Miriam had een nieuw hek aan de straatkant de hoogste prioriteit. Dit om te voorkomen dat anderen mensen of dieren op het schoolterrein kwamen. Later hoorden wij ook dat kinderen worden ontvoerd om te dienen als kindsoldaat.

Wij hebben samen het projectplan doorgenomen en afgesproken wat wij het eerst zouden gaan doen. Wij zouden eerst palen gaan kopen voor de afrastering. Wij gingen met de auto van Miriam naar een bedrijf in de buurt, waar zij niet de palen hadden die wij zochten. Toen in het zeer drukke verkeer over een niet al te goede weg vol met kuilen naar het 2e bedrijf. Daar hadden zij de 100 betonnen palen die wij nodig hadden. Zij kosten 35.000 shilling (14 euro per stuk). Omdat ik de maar 600.000 kon betalen, kreeg ik de rekening en een kwitantie van 600.000 shilling. De rest moest eerst betaald worden, voordat de palen gebracht konden worden. De prijs van 3.5 miljoen was ruim lager dan de begroting van 8 miljoen, dus dat begon al goed.

Wij weer met de auto terug naar Luzira voor de lunch en onderweg nog even geprobeerd geld uit de automaat te halen. Tot onze verrassing kon ik met twee pasjes met elk pasje 2 x 800.000 shilling opnemen (in totaal dus 1280 euro), dus had ik 3,2 miljoen shilling op zak. Twee jaar geleden kon er nog niet gepind worden en moest je van huis contant geld meenemen om in oegandese shilling om te wisselen, dus dit was ideaal.

Wij besloten direct terug te gaan naar de palenverkoper, waar wij het restant van de rekening hebben betaald. Voor het vervoer moest nog 70.000 extra worden betaald. Met enig afdingwerk kon dat uiteindelijk voor de helft, dus 35.000. Voor dat bedrag zouden de 100 palen (80 kg per stuk) dezelfde dag bij de school worden afgeleverd.

Na de lunch ging ik weer lopend terug naar de school. Daar aangekomen stond tot mijn verbazing de vrachtauto met palen al op het schoolterrein. Drie mannen waren druk bezig de eerste 50 palen uit te laden. En ook tot mijn grote verbazing waren al een paar mensen gecharterd voor de eerste werkzaamheden. De ruimte voor het hek werd vrijgemaakt, struiken en boompjes werden gekapt. Daarna zouden zij doorgaan met het graven van de gaten om daar de palen in te doen. Wie had verwacht dat alles zo soepel zou verlopen!

Met Miriam heb ik de schoolgebouwen nog bekeken. Onvoorstelbaar hoe alles er uit zag. Er waren een aantal gebouwen, waar leraren met hun familie in woonden. Ik heb een kamer van binnen gezien, niet te geloven dat daar een gezin in moet wonen. Een van de onderdelen van het projectplan is het bouwen van 6 nieuwe onderkomens voor deze gezinnen. Ook kreeg ik het lokaal te zien waar de leraren bij elkaar kwamen, wanneer zij geen les gaven. Zelfs een koelkast ontbrak daar. Alles was even grauw, smerig en oud. Ook heb ik de keuken gezien waar voor de kinderen werd gekookt. Onvoorstelbaar hoe een keuken voor 850 leerlingen er uit ziet. De kinderen zijn van 8 tot 5 uur op school, 5 dagen per week. Onder de middag wordt iets warm voor ze klaargemaakt, een lokaal meelgerecht. In de keuken staan twee hele grote potten op een paar stenen. Het wordt verhit door hout wat onder de potten wordt gestookt. Miriam vertelde mij dat zij graag een nieuwe oven wilde hebben.

Inmiddels waren de resterende 50 palen ook al gebracht en was men begonnen met het uitzetten van het hekwerk. Om de twee meter moest een kuil worden gegraven, waarin dan de betonnen paal met cement werd vastgezet. Die middag zijn al ca. 10 kuilen gegraven, alles uiteraard met de hand.
Dinsdag 10 maart 2009

Wij stonden weer op tijd op om buiten van het heerlijke weer te genieten. Het zou een hete dag worden, ca. 30 graden, veel zon en weinig wind.
Ik ging weer lopend naar school, een stukje over een heel slechte weg van ca. 1 kilometer. Altijd gezellig om daar te lopen en de heel vriendelijke mensen, die je onderweg lopend tegenkom, te begroeten. Iedereen is ontzettend aardig en beleefd.

Op school aangekomen waren de arbeiders druk bezig met het maken van de gaten. Ik heb in verschillende klassen en buiten foto’s gemaakt. In een klas zaten 107 kinderen van 5 tot 7 jaar oud. Ondanks het feit dat die kinderen bijna op elkaar zitten hoor je ze niet. Wat een discipline. Het is er zo stil dat je een speld kan horen vallen. Alle kinderen op deze school moeten zelf een schrift en potlood meenemen. De weinige schoolboeken, die er zijn, zijn van de school. Sommige boeken zijn zo oud dat ze van ellende uit elkaar vallen. Een paar nieuwe schoolboeken, die wij zouden kopen, was zeker geen overbodige luxe.

Nadat Jaap en Klaas ook waren aangekomen gingen wij kijken naar een project, wat ter plekke was bedacht en wat Jaap voor zijn rekening zou nemen. Op de zijkant van de school, bij de ingang, was heel vroeger een mooie tekening geschilderd. Daar was niet veel meer van over en de muur zat vol met gaten (zoals de hele school).

Wij stelden voor de gaten in die muur te dichten, een grondlaag verf erover heen aan te brengen en een tekenaar vragen iets moois op de muur te tekenen met de naam van de school. Ook zou dan op deze muur komen te staan dat de school door ons gesponsord wordt.
Dat voorstel werd door Miriam en de andere leerkrachten met veel enthousiasme ontvangen.

Ondertussen was ook een man met een stok aangekomen, die de lokale burgemeester bleek te zijn en van ons project had gehoord. Hij was ook zeer dankbaar en heeft ons wel 10 keer een hand gegeven. Hij liet zich uitgebreid door Charles voorlichten over ons project.

Jaap en Klaas gingen daarna op zoek naar materiaal voor het dichten van de gaten in de muur.
Ik ging ’s middags met Miriam naar Kampala om de 150 Engelse tekstboeken voor Oeganda te kopen. Deze boeken had ik in Nederland al via internet besteld. Wij vertrokken in een van de duizenden witte taxibusjes die je overal ziet rijden. Je zit dan met 15 mensen op elkaar in een bloedhete auto. Niet erg fris, maar daar scheen niemand last van te hebben. In Kampala aangekomen stapten wij uit. Ik had verwacht dat Miriam wist waar we naar toe moesten, maar ik kwam bedrogen uit. Toen zijn wij maar in een kleine taxi gestapt, die ons door heel Kampala reed. Ook deze chauffeur wist niet echt de weg, maar na lang zoeken en veel vragen kwamen wij toch uiteindelijk bij de uitgever van de boeken. Ik had verwacht dat de boeken al klaar lagen, ik had ze toch van te voren besteld. Maar zo werkt dat daar niet. Na lang wachten bleek dat twee series boeken van elk 50 stuks aanwezig waren, maar de andere 50 hadden ze niet (terwijl ze wel op de rekening stonden die ik had gekregen). Dus wij weer met onze taxichauffeur (die keurig op ons had gewacht) naar een boekhandel midden in de stad. Wat een gekkenhuis is die stad. Het krioelt er van de auto’s, brommers, fietsen en mensen. Het verkeer is een grote chaos. Uiteindelijk vonden wij ook de boekhandel, waar de 50 ontbrekende boeken echter ook niet waren. Of ze nog zouden komen kon niemand ons zeggen, ook niet een meisje dat wij wakker moesten maken. Miriam wilde toch graag 3 andere boeken kopen, die wij toen hebben meegenomen. Met onze taxi werden wij weer netjes bij de school afgezet, nadat wij onderweg nog wat eten hadden opgehaald en in de auto hadden opgegeten.

Op school aangekomen werd ik weer hartelijk bedankt door de andere leerkrachten, die mij inmiddels hebben leren kennen. Samen met Miriam gingen wij de gaten tellen die waren uitgegraven. Wij telden er ongeveer 40. Het was nog een hele klus omdat het vol stond met bomen en struiken en soms moest er vanwege stenen flink gehakt worden. Deze 40 gaten waren voor het hekwerk aan de straatkant. Op verzoek van Miriam zouden de mensen morgen verder gaan aan de andere kant van de ingang. Als er dan nog palen over waren dan zouden die worden gebruikt voor het hek aan de straatkant. Morgen zouden ook het cement en de stenen worden gebracht, zodat begonnen kon worden met het neerzetten van de 100 palen, die midden op het schoolveld lagen. Aan de aannemer heb ik een voorschot betaald van 28 euro, zodat hij zijn mensen kon betalen.

 

Woensdag 11 maart 2009

Na het ontbijt gingen wij weer naar de school, waar 5 mannen bezig waren met het maken van de gaten en het weghalen van de struiken.

Ik ben een klas binnengestapt, waarvan ik dacht dat er werd lesgegeven, omdat de kinderen zo stil waren. Er was echter geen leraar in de klas en toen heb ik maar een krijtje gepakt en heb mij aan de kinderen voorgesteld. Toen ik mijn naam op het bord had geschreven werd door de kinderen in een stem mijn naam en andere tekst in het Engels uitgesproken. Daarna heb ik een paar sommen op het bord geschreven. Er werd druk met vingers geteld en het kind, dat als eerste zijn of haar vinger had opgestoken, mocht de uitkomst zeggen. Wanneer ik zei dat dat goed was werd er uitbundig door de kinderen geklapt. De gretigheid van de kinderen is enorm.

Ik had Miriam gevraagd een lijstje te maken van dingen die de school nodig had. Dat lijstje had zij gemaakt. Daar stond o.a. op een mededelingenbord voor buiten, een ideeënbox voor de kinderen, een prikbord voor elke schoolklas, een koelkast voor de lerarenkamer, een plank om ordners op te bergen, iets voor het toilet van de kinderen en zo nog een paar kleine, maar wel nuttige dingen.

Van het toilet voor de hele school moet je je niet al te veel voorstellen. Buiten staat een stenen schuurtje met twee deuren, een voor de kinderen en een voor de leraren. Daarin bevinden zich wat hokjes met alleen maar een gat, waarin de behoefte moet worden gedaan. Papier en water zijn er uiteraard niet. Je kunt je voorstellen dat je daar niet voor je plezier staat.

Miriam zou nu gaan kijken hoeveel die verschillende dingen zouden gaan kosten, zodat afhankelijk van het budget, een of meer dingen van het geld kon worden gekocht.

 

Donderdag 12 maart 2009

Vandaag was het een wat minder hete dag. Dat kwam goed uit, want Jaap moest met de muur aan de gang en die staat volop in de zon. Het had ’s morgens nog een klein beetje geregend.

Ik ben weer lopend naar school gegaan. Jaap en Klaas zouden iets later met de auto komen. Met Charles, de assistent van Miriam, heb ik de gaten geteld die gemaakt waren en samen met de aannemer uitgerekend hoeveel palen nog nodig zijn om de hele school van hekwerk te voorzien. Dat zou een ideale situatie zijn, meer dan in het projectplan was opgenomen. Ook zou er dan aan de achterkant een poort gemaakt moeten worden. Wij hadden uitgerekend dat, naast de 100 gekochte betonnen palen, er nog 78 gekocht zouden moeten worden. Dit kan nu niet gebeuren, omdat er niet voldoende geld is en omdat eerst het eerste deel van het hekwerk gemaakt moest worden. En het zou mooi zijn wanneer dat voor ons vertrek klaar zou zijn.
Voor het plaatsen van de palen was zand, cement en grind nodig. Ik heb ca. 200 euro aan Charles gegeven, die de spullen aan de overkant van de school zou gaan kopen.

Inmiddels waren Jaap en Klaas, samen met een broer van Susan, Bosko, ook gearriveerd en begonnen Jaap en Bosko met het dichten van de gaten in de muur. Klaas had een houten ladder geregeld, bestaande uit bij elkaar gebonden palen, waar alleen een circusartiest op naar boven zou gaan. Jaap dus niet, dus die liet het hogere werk over aan Bosko.

Ik had inmiddels ook de koffer met shirtjes van de handbalvereniging Tornado uit Heerhugowaard bij de school laten brengen. Ik vroeg aan Miriam of ongeveer 100 kinderen de shirtjes aan zouden willen trekken voor een foto. Dat was natuurlijk geen enkel probleem. Maar omdat er geen broekjes bij waren stelde Miriam voor alleen maar jongens uit te kiezen. Dat vond ik niet zo’n goed idee, dus ook de meisjes mochten meedoen. De witte hemdjes werden onder de schooljurken uitgetrokken en de handbalshirtjes werden aangetrokken. Dat was voor de kinderen natuurlijk een groot feest. Buiten werden een aantal foto’s gemaakt. Voor de 10 shirtjes van Bot Bouw Heerhugowaard werd een ander groepje gevormd om een foto te maken.

Met Miriam heb ik gekeken naar een folder van een bedrijf in Kampala, dat waterzuiveringsinstallaties verkoopt. Het water, dat op school uit de enige kraan komt, komt via een leiding uit het Victoriameer. Het wordt wel iets gezuiverd, maar lang niet zuiver genoeg om te drinken. Er zitten nog allerlei bacteriën in, die ziekte kan veroorzaken. Maar er moet toch water worden gedronken.
De kinderen nemen hun eigen beker en bord mee van huis en na het eten moeten zij dit schoonmaken.
Miriam heeft een afspraak gemaakt met iemand van het bedrijf om morgen langs te komen.

Het gekochte zand, grind en cement werd door het bedrijf, aan de overkant van de weg, naar de school gebracht. De wagen reed bij het toiletgebouw achteruit om het grind te lossen. Daar bleek echter onder het zand een gat te zijn, afgedekt door een plaat. Dit bleek de septic tank te zijn. Het achterste wiel van de vrachtauto zakte daar doorheen en stond een halve meter lager dan de andere wielen. Met veel moeite kon het grind gelost worden en de auto weer bevrijd worden. Het maken van het cement om de palen te plaatsen kon beginnen, en dat alles met een kruiwagen en schop en een paar jerrycans om water te halen.

Daarna ben ik met Miriam in haar auto gestapt om op een andere school te kijken naar een mededelingenbord, die Miriam ook graag zou willen hebben. Daar heeft ze het telefoonnummer opgeschreven van de man die dat bord had gemaakt. Toen zijn wij naar een boekhandel voor schoolboeken gereden om de 50 ontbrekende Engelse tekstboeken voor groep 3 te kopen. Helaas waren die niet voorradig, dus hebben wij ze besteld maar dat kon alleen wanneer ze direct betaald zouden worden. Dat heb ik toen gedaan met de 100% garantie op papier dat de boeken in mei opgehaald konden worden.

Weer op school aangekomen had Jaap inmiddels zijn klus geklaard en was Bosko op de ladder bezig om de oude verflaag af te krabben. Dat was zoveel werk dat hij dat nooit vandaag af zou kunnen maken. Met een leraar ben ik vervolgens naar de plaatselijke Gamma gegaan om twee schrapers te kopen. Het vinden van extra hulpkrachten was volgens de leraar geen probleem, er waren jongens genoeg op school om mee te helpen. Met behulp van die jongens ging het een stuk sneller.

’s Avonds kan je in Kampala naar een paar goede restaurants gaan met een soms overdreven luxe. Overdag in Luzira echter is het zeker geen vakantie; het is op straat een grote vuilnisbelt, je kunt niet even een kopje koffie drinken of naar een restaurant gaan, je kunt niet naar een toilet, je moet je behoefte doen in een gat in de grond (de volgende keer neem ik een knijper mee voor mijn neus), je kunt nergens je handen wassen. Koude drank is wel overal verkrijgbaar, dus overdag veel water en ’s avonds een lekker koud biertje.

 

Vrijdag 13 maart 2009

Vandaag weer naar school gelopen. Ik raak hoe langer hoe meer bekend. Kinderen spreken mij aan om te bedanken voor hulp aan de school. Iedereen, die je tegenkomt, zegt je vriendelijk “Good morning sir, how are you?”. En waar je ook komt in Luzira (en op andere plekken in Oeganda waar wij zijn geweest) je voelt je overal veilig. En wat ook bijzonder is; je ziet geen bedelaars, niemand vraagt je om geld.

Ook moesten de arbeiders weer door mij worden betaald. Dat moet elke dag gebeuren. Ik betaal aan de baas per persoon ca. 4 euro. Daarvoor moeten zij een dag hard werken in de bloedhete zon. Voor het eten en drinken moeten zij zelf zorgen. De arbeiders, ik telde er vandaag 8, waren al weer druk bezig met specie maken en de palen in de grond zetten.

Miriam heeft de man gebeld die een waterzuiveraar zou kunnen leveren. Hij zou langs komen met zo’n installatie. Ook de schilder met zijn maat waren druk bezig om de muur schoon te maken. Zij hadden nu verf nodig om de muur wit te schilderen en de tekst er op te zetten. Jaap en ik hadden een tekst op papier gezet. De muur moest drie keer gewit worden en af en toe moesten nog gaten gedicht worden. ’s Avonds zat de 2e laag erop. Zaterdag zou de derde laag er op gaan en daarna zou de tekst en logo aangebracht worden. Ook aan deze twee jongens heb ik het dagloon weer uitbetaald.

Jaap en Klaas kwamen met de auto aan. Jaap had zijn koffer vol met schoolmateriaal meegenomen, kleurpotloden, gummies, balpennen en krijt. Samen met Miriam heb ik een pakket klaargemaakt voor de twee arme klassen, de klassen met in totaal ongeveer 75 kinderen, van wie de ouders het schoolgeld niet kunnen betalen. In de 1e klas werden wij met handgeklap verwelkomd door de kinderen en werd door Miriam alles uitgedeeld. Het was de bedoeling dat de kinderen alles weer zouden inleveren en dat de spullen in de kast van deze twee klassen voor gebruik op school zouden worden bewaard. Na inlevering van de spullen gingen wij naar de 2e klas, waar hetzelfde tafereel werd herhaald.

Daarna gingen Jaap en Klaas met een verlanglijstje van de schilder naar een grote bouwmarkt in Kampala.

Na de lunch ben ik weer naar school gelopen en kreeg ik van Miriam de lokale specialiteit te eten, een suikerriet die door haar in eetbare stukjes was gesneden. Ook kreeg ik een heerlijke ananas. De man van de waterzuiveraar kwam met de installatie voor een demonstratie. Een probleem was dat het apparaat op de waterleiding moest worden aangesloten, maar dat er maar één kraan was op de hele school. En die kraan bevond zich buiten op het schoolplein in een stenen bak. En zelfs die kraan deed het niet meer. Op onze kosten werd de kraan gemaakt, zodat er weer water beschikbaar was.

Er moest iemand langskomen, die een waterleiding van ca. 25 meter in de grond zou gaan aanleggen, vanaf de enige kraan op het middenveld naar een hokje, waar de waterzuiveraar zou komen. Er is een offerte gemaakt, materiaal en arbeid, in totaal ca. 35 euro. Dat was akkoord. Morgen zou hij langskomen om het geld op te halen, zodat zaterdag de klus kon worden gedaan.

 

Zaterdag 14 maart 2009

Vandaag heb ik de man betaald, die de waterleiding zou aanleggen. Hij zou dit op zondagochtend doen. De twee schilders hebben deze dag de derde verflaag aangebracht en hebben de naam van de school er op getekend en het logo van de school. Dat deden ze keurig netjes en dat alleen met behulp van wat tape.

Er waren een aantal kinderen op school. Deze kinderen kregen tegen betaling extra les en hoefden die dag niet in schooluniform te komen. Op andere dagen is het verplicht. De kinderen, die nieuw op school komen, moeten dit uniform zelf aanschaffen. Hiervoor krijgen ze twee weken de tijd. Lukt dat niet dan moeten ze van school af. Zo gaat dat.

Toen ik langs de klas liep, waar ik afgelopen week ‘rekenles’ had gegeven, hoorde ik mijn naam roepen (iedereen weet inmiddels hoe ik heet en waar ik vandaan kom) ik werd gevraagd naar binnen te komen. De kinderen smeekte mij weer rekenles te geven, dus ik heb weer een paar sommen op het schoolbord geschreven. Wat kan je de kinderen daar blij mee maken!

Ik heb nog even wat lege klaslokalen wat beter van binnen bekeken. In elke klas hangt een prikbord, maar die borden zijn zo oud dat ze van ellende uit elkaar vallen. Een nieuw bord in elke klas is zeker geen overbodige luxe. Verder heeft elke klas wel een lichtschakelaar en hangt er iets waar heel vroeger een lamp in zal hebben gezeten aan het plafond. Er is dus geen licht in geen enkele klas. Normaal gesproken is het ook niet echt nodig, maar wanneer het buiten regent dan is het binnen te donker om les te kunnen geven.

Ook zitten in de daken gaten, waardoor ongetwijfeld met een regenbui water naar binnen komt. Ook hangen er teksten aan de muur, die ook van ellende uit elkaar vallen. De kinderen zal dit alles niet opvallen, ze zijn niet anders gewend, maar voor ons Nederlanders is dit een triest gezicht.
Een leraar sprak mij nog aan en liet mij zien dat hij op de universiteit een bepaalde opleiding volgde. Hij liet mij zien dat hij voor de laatste twee jaar van zijn opleiding ongeveer € 250 moest betalen. Dat geld had hij niet, dus hij was zonder steun gedwongen de opleiding te staken. Hij vroeg of wij het geld wilden betalen, zodat hij de studie kon afmaken en de kinderen op school beter onderwijs kon geven. Wij hebben niet betaald, omdat dit niet in onze begroting paste, maar het was wel een triest verhaal.

 

Zondag 15 maart 2009

Omdat er geen brood was en ik een stuk wilde fietsen, ben ik op de mountainbike van Klaas naar een grote supermarkt gereden, op zo’n 8 km afstand. Dit is een belevenis en een groot avontuur, niet zonder gevaar; langs de grote weg, waar het wemelt van de mensen, rijdend op een straat vol met gaten en verkeer. De versnelling van de fiets werkte niet goed. Ik ben geholpen door een paar jongens die het ook niet konden repareren en die mij naar een fietsenmaker brachten. Zonder een grote reparatie kon die man het probleem ook niet verhelpen. Op de vlakke weg kwam ik aardig vooruit, ook naar beneden ging goed, maar de heuvel op moest ik lopen. De supermarkt was groot en voorzien van alles.

Op de terugweg naar huis ben ik nog even langs de school gefietst. De waterleiding was, zoals afgesproken, keurig in de grond aangelegd. Hier gemaakte afspraken worden keurig nagekomen. Ik heb nog even geteld hoeveel palen nu vast in de grond stonden. Dat waren er 60, dus er moesten er nog 40 worden gedaan.

De administratie van het project werd door mij elke dag bijgehouden. Van alles liet ik bonnetjes maken. Elke dag kon ik geld pinnen, ongeveer 640 euro per dag; genoeg om alles en iedereen te betalen.
Na een week zaten wij qua uitgaven nog onder de begroting, dus volgende week zouden wij nog extra dingen kunnen kopen.

 

Maandag 16 maart 2009

Met Bosko ben ik naar school gelopen. Hij moest zich inschrijven op school en een test doen om te kijken of hij naar groep 7 of 6 zou gaan. Het werd uiteindelijk groep 6. Om echt te kunnen beginnen moest het schoolgeld voor 3 maanden worden betaald en moest hij 12 schriften kopen, een uniform met stropdas en allerlei andere dingen.

Er zou vandaag weer heel wat op school gebeuren. Met Miriam heb ik allerlei zaken, die nog gedaan moesten worden, doorgenomen.
Eerst moest en zou ik in groep 4 weer rekenles geven, d.w.z. sommetjes op het bord schrijven. Degene, die de uitkomst als eerste goed had kreeg een ballon. De som 16 x 6 = gaf wel de nodige problemen. Er werd meer gegokt dan gerekend om de ballon te kunnen winnen.

Vandaag zouden wij de koelkast voor de lerarenkamer gaan kopen. Omdat er maar een stopcontact was moest er een bijgemaakt worden. Binnen een mum van tijd was er een elektricien, die een begroting opstelde. Toen dat akkoord was heb ik voor het materiaal betaald en ging de man gelijk op weg om het te kopen. In de loop van de middag was die klus geklaard en tegelijk de lamp in de kamer, die het al tijden niet meer deed, gemaakt. Het salaris van de twee mannen werd betaald ( 10 euro ) en weer was een klus geklaard.

Toen is er een man gekomen die een fornuis voor de keuken zou kunnen leveren. Hij heeft alles opgemeten en twee begrotingen gemaakt, een voor één pan en een voor twee pannen. Wij hebben gekozen voor die van twee, kosten in totaal ca. 600 euro. Ik heb een aanbetaling gedaan en de man ging weg om het materiaal te kopen. Hij dacht twee tot drie dagen nodig te hebben en zou morgen direct beginnen.

De aannemer was ook weer druk bezig om met zijn mannen de palen in de grond te zetten, maar eerst moesten er weer 4 zakken cement gekocht worden. De man had uitgerekend dat, wilde hij het hekwerk laten aansluiten op een nog redelijk stuk hekwerk, hij nog 20 palen moest hebben.
Jaap en Klaas zouden met de auto de palen gaan bestellen en de koelkast gaan kopen.
Miriam ging met ze mee want zij zou dan een rol polytheen en plakband kopen om er de nieuw gekochte boeken in te kaften.

 

Na de lunch kwam ik weer op school, waar alweer een vrachtauto stond met de 20 nieuw gekochte palen.
Ook was de timmerman met zijn hulp aangekomen om de boekenkast, die zij voor het kantoor hadden gekocht, op te hangen. Totale kosten ca. 16 euro.

Ook de schilders waren weer druk bezig en zouden vandaag de klus klaren. Iedereen was heel tevreden over het bereikte resultaat.

Ondertussen waren kinderen op het schoolterrein aan het repeteren voor een voorstelling, die donderdag speciaal voor ons zou worden gegeven. Daar zou ik dan mooi een film van kunnen maken. Er werd geklapt, gedanst en gezongen. Alle kinderen deden onder leiding van een strenge lerares enthousiast mee.
Ik heb nog gevraagd waarom alle kinderen kaalgeschoren waren. Dat was een verplichting van de school vanwege de hygiëne.

Miriam was inmiddels met het materiaal om de boeken in te binden teruggekomen en liet mij zien hoe dat in zijn werk ging. Het kaften is geen overbodige luxe gezien alle smerigheid in de omgeving.

Jaap en Klaas waren ook weer terug met een koelkast. Zij werden enthousiast verwelkomd, wat betekent dat een luxe voor de mensen. Jaap had ook een stroombeveiliger gekocht omdat de netspanning nog flink kan schommelen. Bij teveel spanning wordt de koelkast automatisch uitgeschakeld. Wij hebben met Miriam afgesproken dat wij donderdag zorgen voor een gevulde koelkast, zodat wij dan met alle leerkrachten iets kunnen drinken voor ons naderende afscheid.
Jaap zou de volgende dag de koelkast aansluiten. Er moest nog een andere stekker, die ze gekocht hadden, aangesloten worden. Met Miriam heb ik nog een pallet bij een bedrijfje op loopafstand van de school gekocht. Miriam vroeg aan een jongen of hij de pallet naar de school wilde brengen, een afstand van ca. 500 meter. De jongen wilde daar 40 cent voor hebben, maar Miriam wilde maar 20 cent betalen. Daarom hebben wij samen de pallet meegenomen. Toch weer een besparing van 40 cent!

Voor de arbeiders moest ik ook weer betalen, dit keer 40 euro. Ook moesten er weer 4 zakken cement gekocht worden, die uiteraard direct contant moesten worden betaald.

Al met al weer een bedrijvige dag, waarbij weer heel wat was gebeurd. Wij hadden niet verwacht dat dingen zo snel geregeld konden worden. Wel moet je er bovenop zitten en veel dingen zelf regelen of met voorstellen komen, eigen initiatief is niet altijd aanwezig. En er moet altijd direct betaald worden, iets bestellen en laten brengen is er niet bij.

 

Dinsdag 17 maart 2009

Vandaag weer een warme dag. ’s Nachts regent het af en toe flink, maar overdag schijnt de bloedhete zon. En omdat ik vind dat ik op school niet in een hemdje en korte broek kan lopen, loop ik dus in een lange broek met een overhemd met korte mouwen. Dat is dus flink zweten. Je moet wat overhebben voor de goede zaak. Maar de dankbaarheid die je er voor terugkrijgt is met geen pen te beschrijven. Wat zijn ze blij met alles wat we geven. En we kunnen met het ingezamelde geld heel wat geven. Elke cent wordt heel goed besteed en uiteraard wordt alles bijgehouden en vraag ik overal rekeningen van, al is het maar op een kladje. En Miriam regelt hoeveel en aan wie betaald moet worden. Wij zijn een perfect koppel.

Jaap heeft de nieuwe koelkast aangesloten. Voor de lerarenkamer waren drie shutters nodig om de zaak tegen de zon af te kunnen sluiten. Door Miriam werd een timmerman gebeld die binnen 5 minuten aanwezig was en na het maken van een calculatie en het betalen van het materiaal (arbeidsloon wordt achteraf betaald) ging de man aan de slag.

In de kamer, waar een stencilmachine staat, die nog volop wordt gebruikt (de paperduplicatingroom), zou de waterzuiveraar komen te hangen. Er was inmiddels een kraan aangebracht, nu moest er nog stroom komen. De elektricien gebeld en binnen een mum van tijd was de afspraak voor de aanleg gemaakt.
De installateur van de waterzuiveraar was ook gekomen met het apparaat, maar dat apparaat kwam niet heel uit de doos. Dus hij moest weer terug naar het bedrijf en zou morgen met een andere komen.

De schilders van de zijkant van de school hadden de klus geklaard en kwamen langs voor de laatste betaling. Omdat zij volgens Miriam 40 euro teveel hadden gevraagd, kregen zij dus minder geld, waar ze niet echt blij van werden. Maar de rekening werd wel voor voldaan getekend.

Jaap en Klaas waren samen met Charles naar de stad gegaan om het draad, gaas, prikkeldraad en bevestigingsmateriaal te kopen. Het bedrijf, waar dit zou worden gekocht, had een offerte gemaakt, die door Miriam was geaccordeerd. Zij hebben bij het bedrijf de spullen gezien, alles betaalt en weer iemand anders geregeld, die alles in een vrachtauto zou komen brengen.
Om vier uur die middag werd alles keurig afgeleverd; het zag er prima uit. De laatste palen gingen de grond in en de arbeiders konden met de bevestiging van het gaas beginnen.

Ook met de bouw van de oven was vanmorgen begonnen, nadat gisteravond het materiaal was gebracht. Met twee man waren ze de hele dag bezig. Op een ketel buiten moest nu de posho (het meelgerecht) met bruine bonen worden gekookt. Ik heb nog even gekeken hoe dat er uit zag, maar ik besloot toch maar een paar boterhammen met gebakken ei te nemen. Nadat de borden van de kinderen zijn opgeschept, blijft er nog wat over in de pan. Daar wordt hard om gevochten om de laatste restjes uit de pan te schrapen. Daarna moeten de kinderen de pan schoonmaken, en uiteraard ook hun eigen bord en kom.

’s Middags heb ik nog foto’s gemaakt van een aantal kinderen in de shirtjes van Bar Dancing Marlène en van de Van der Laan Groep.
Er kwam ook nog een vertegenwoordiger langs van het Ministerie van Onderwijs en een zwart pak, wit overhemd en stropdas. Hij kwam kijken naar de uitvoering van ons project en was zeer enthousiast en bedankte ons hartelijk. Heel veel mensen in de wijk wisten inmiddels van onze komst en ons doel en zeker toen de zijkant van de school voorzien was van de naam van ons project was iedereen in de omgeving op de hoogte.

Ook werden in een klas de nieuwe schoolboeken ingebonden. Door een leerkracht werd precies voorgedaan hoe dat moest gebeuren. Met veel enthousiasme hebben de kinderen de schoolboeken ingebonden. Hiervan heb ik een film gemaakt.

 

Woensdag 18 maart 2009

De koelkast is door de leerkrachten met veel dankbaarheid in gebruik genomen. Ze kunnen nu gekoeld water drinken. Alleen, ze hebben maar een jerrycan en die past niet goed in de koelkast. Dus ben ik met Charles naar een klein buurtwinkeltje gedaan en heb daar 4 jerrycans gekocht, die precies in de koelkast passen.
Ook vandaag ging men weer verder met het hekwerk en met de afbouw van de oven.
Er kwam vandaag een mevrouw langs, die de bazin was van de man, die gisteren langs was gekomen, en die werkzaam was bij het Ministerie van Onderwijs. Ook zij was zeer enthousiast over ons project en bedankte ons hartelijk.

 

Donderdag 19 maart 2009

Vandaag zouden Jaap en ik worden getrakteerd op optredens van de verschillende groepen kinderen. Dit optreden begon om 12.00 uur en werd uitgevoerd in een klas.
Het was een bijzondere gebeurtenis; honderden kinderen in verschillende groepen, al dan niet verkleed, dansend, zingend, pratend, en begeleid door vijf jongens op trommels. De vreugde, dankbaarheid en blijdschap, die afstraalde van alle kinderen, was hartverwarmend.
Zelden heb ik een optreden bijgewoond, dat zo uit het hart kwam. Ik heb hier een mooie film van gemaakt, die ik op DVD zal zetten, en die iedereen die hiervoor belangstelling heeft, mag zien.

’s Middags om 17.30 uur was het afscheidsfeest met de leraren in het lerarenlokaal. Er was, op onze kosten, voor drank en eten gezorgd. Er was ook een vertegenwoordiger van het Ministerie van Onderwijs, die een dankwoord uitsprak. Ik heb ook een kleine toespraak gehouden. Het eten en drinken waren echt een groot feest voor de leerkrachten; de restjes die overbleven werden mee naar huis genomen. De koelkast kwam goed van pas. Later op de avond was er muziek en werd er volop gedanst. Het was een heel gezellige afsluiting van ons bezoek.

Vrijdag 20 maart 2009

Om 8.00 uur was er een kerkdienst op het schoolveld. Er werd voorgebeden door een leerkracht en door een priester. Door een leerling werd een toespraak gehouden, waarin wij hartelijk werden bedankt voor alles wat wij de afgelopen dagen voor de school hadden gedaan. Na afloop heb ik nog even met priester gesproken, die ook zeer enthousiast was over onze bijdrage.

Daarna heb ik een film gemaakt van alles wat de afgelopen dagen is gedaan. Bij de wandeling langs het nieuwe hek werd ik begeleid door tientallen joelende en springende kinderen.

Daarna zijn Jaap en ik, samen met Miriam en Charles, alle klassen langsgegaan om afscheid te nemen van de kinderen en leerkrachten. Van iedereen kregen wij een staande ovatie.

Door mij zijn de laatste betalingen gedaan. Ik heb betaald voor de vloerbedekking en plafond in het kantoor. Dat zou volgende week worden gekocht. Ook heb ik het loon van de arbeiders betaald, die nog bezig waren met het hekwerk. Begin volgende week zou alles af zijn. Tenslotte heb ik de laatste termijn betaald aan de ovenbouwer, die ook begin volgende week klaar zou zijn.

Om 23.00 uur vertrokken wij met de KLM vanuit Entebbe richting Amsterdam. De reis zat er op. Met een voldaan gevoel gingen wij naar huis.

1e Nieuwsbrief actie Luzira School Oeganda, januari 2009
Beste mensen,

Het heeft even geduurd, maar hier is dan de 1e nieuwsbrief over onze actie Luzira School Oeganda.

Allereerst willen wij iedereen, die een financiële bijdrage aan onze actie heeft geleverd, hartelijk bedanken. De bedoeling was dat wij voor het eerste deel van het project een totaalbedrag van € 7.000 bij elkaar wilden verzamelen. Op dit moment staat er al € 6.600 op de girorekening; een fantastisch bedrag, waarmee wij aan de slag kunnen gaan !!!!

Met dit bedrag kunnen wij de eerste twee projecten uitvoeren. Dat zijn:

1. Versteviging van het hek rond de school en opvulling van de gaten op het binnenterrein
2. Schoolmateriaal, met name Engelse tekstboeken, voor de klassen vier en vijf.Na uitvoering van deze twee projecten gaan wij natuurlijk verder met de resterende drie projecten. Dat zijn:
3. Verbetering van de gebouwen van de leerkrachten
4. Renovatie van de klaslokalen (herstel- en schilderwerk)
5. Bouw van minimaal 6 extra klaslokalen.

Hoe gaan wij de 1e twee projecten uitvoeren?

Ik (Ton) heb regelmatig e-mail en telefonisch contact met de directrice van de school, Miriam Kaggwa. Ik heb met haar afgesproken dat ik in de loop van februari aan haar de exacte datum van onze komst doorgeef. Ik ga in ieder geval met Jaap Metselaar in de loop van maart naar Oeganda (eerder kwam door verschillende omstandigheden niet goed uit).

Ik vraag in februari aan Miriam Kaggwa om de benodigde bouwmaterialen te bestellen. Wat exact nodig is staat beschreven in het projectplan (zie website www.luziraschooloeganda.nl)
Ik zal haar ook vragen of zij kan zorgen voor lokale bouwvakkers om de werkzaamheden uit te voeren.

Wanneer wij er zijn, kijken wij wat er aangeschaft is en betalen wij de kosten, uiteraard nadat alles is gecontroleerd. In onze aanwezigheid zal met het werk worden begonnen en wellicht ook worden afgemaakt. Lukt dat niet, dat zal Klaas Zomerdijk, die op een paar honderd meter afstand woont, het verdere verloop van het werk in de gaten houden en ons de stand van zaken doormailen. Ook zal ik regelmatig per mail contact onderhouden met Miriam Kaggwa.

Van Miriam Kaggwa hebben wij inmiddels de schoolboeken “Engels voor de lagere school in Oeganda”  ontvangen. Wij zijn nu bezig een bedrijf te zoeken die deze boeken zo goedkoop mogelijk kan kopiëren.  Deze kopieën nemen wij dan mee naar Oeganda.

Van handbalvereniging TORNADO uit Heerhugowaard hebben wij meer dan 100 handbalshirtjes gekregen. Ook deze gaan mee naar Oeganda.

Uiteraard betalen wij de kosten van onze reis naar Oeganda geheel uit eigen zak. Dat betekent, dat elke eurocent ook daadwerkelijk aan de uitvoering van de projecten wordt besteed.

Ter plekke zullen wij foto’s maken van het gekochte materiaal en van de werkzaamheden en samen met het reisverslag zullen wij iedereen na afloop van onze reis informeren.

Helaas kunnen wij niet iedereen, die een financiële bijdrage heeft geleverd, per mail deze nieuwsbrief toesturen. Zouden jullie daarom deze nieuwsbrief naar jullie vrienden en bekenden willen doorsturen of uitprinten en dan doorgeven? Sommige krijgen deze nieuwsbrief dan wellicht twee keer, maar beter twee keer dan helemaal niet.

Zoals gezegd gaan wij, na de uitvoering van de 1e twee projecten, door met onze actie.

Geld overmaken kan dus nog steeds op giro 4950869 t.n.v. Luzira School Oeganda.

Giro 4950869 t.n.v. Luzira School Oeganda

Voor meer informatie: Jaap Metselaar, Limmen tel. 072 – 5052712 of 06 – 1092 6223	Ton Apeldoorn, Heerhugowaard tel. 072 – 534 7915 of 06 – 2443 6788
e-mail: info@luziraschooloeganda.nl website: www.luziraschooloeganda.nl