4e Nieuwsbrief actie Luzira School Oeganda, maart/april 2010
Hieronder volgt het verslag dat ik heb gemaakt tijdens ons bezoek aan Oeganda van 20 maart tot 3 april 2010.
Het is nu woensdagmiddag 24 maart.
Wij worden in het huis van Klaas Zomerdijk weer goed verwend. Twee dames zorgen voor het ontbijt en de lunch, de kamers worden elke dag opgeruimd en de was wordt gedaan. En Klaas zorgt er wel voor dat wij ons niet vervelen.
Zondag, onze eerste dag, ben ik even bij de school langsgeweest. Ik werd door Charles, de onder-directeur, die op het schoolterrein met zijn gezin woont (met nog 9 andere gezinnen van leraren), hartelijk verwelkomd. In zijn armoedige huisje kreeg ik een kommetje warm water om mijn handen te wassen, voordat ik aan een heerlijk ei-gerecht mocht beginnen. De school en het terrein zagen er nog precies zo uit als toen wij een jaar geleden waren vertrokken. Een deel van de klaslokalen waren wel in de tussentijd (van ons geld) geschilderd en langs het hek waren wat plantjes gezet. De muurschildering, die vorig jaar was aangebracht, zag er nog goed uit. Het was afgeschermd met paaltjes en wat prikkeldraad, zodat de kinderen er niet met hun handen aan zouden kunnen komen.
Op maandagochtend werden wij op school door Miriam, de directrice, en de andere leraren ook hartelijk verwelkomd. Met Miriam heb ik een inventarisatie gemaakt van wat er zoal gedaan zou kunnen worden. Hieruit werd een eerste keuze gemaakt, waar direct mee kon worden begonnen.
We werden al direct met een probleem geconfronteerd. De school was half februari afgesloten van elektriciteit omdat de rekening van zo’n 7000 euro niet betaald was en ook niet betaald kon worden. Volgens Miriam klopte de rekening niet, maar er was dus geen stroom. Zoveel stroom wordt er trouwens niet gebruikt; er zijn twee gammele computers, een koelkast, wat lampjes (niet in de klaslokalen) en natuurlijk is er stroom nodig voor de waterzuiveraar, die vorig jaar door ons was gekocht en die het dus ook niet deed. Klaas wist hier wel een oplossing voor. Met Jaap ging hij naar een lokale kennis, die direct langskwam en iets met de meterkast deed (niet legaal), waardoor er direct weer stroom was. Deze man gaat ook nog de gammele meterkast op onze kosten vernieuwen. Miriam was heel blij, maar toch ook wel bezorgd wat de consequenties zouden kunnen zijn wanneer men hier achter zou komen. Maar we hadden weer stroom. Dinsdag werd weer een nieuwe elektriciteitsrekening bij de meter gevonden.
Ik heb aan Miriam en Charles de ca. 180 brieven laten zien van de kinderen, die de Duizend Eilandschool hadden geschreven. Zij vonden het ook een heel leuk idee dat de kinderen van hun school een brief zouden terugschrijven. Dat moest zeker lukken voor wij weer terug naar Nederland zouden gaan.
Waar zijn wij zoals mee bezig?
Boekenkasten
In totaal zijn er voor de 850 leerlingen 10 lokalen. De kinderen van klas 1 en 2 zitten ieder in een eigen klas. Eigenlijk hadden deze klassen ook in twee moeten worden verdeeld (zoals de andere klassen) maar meer ruimte is er niet, dus moeten zo’n 100 kinderen in klas 1 en 100 kinderen in klas 2 zitten. In klas 3 zitten ook zo’n 100 kinderen in twee lokalen, waar een lokaal van gemaakt is. Verder zijn er 2 klassen voor klas 4, 2 voor 5 en 2 voor 6 (oost en west). Daarnaast zijn er twee houten barakken, waar zo’n 80 kinderen van 5 tot 18 jaar in zitten. Deze kinderen horen eigenlijk niet op deze school omdat de ouders geen schoolgeld kunnen betalen (12 euro per jaar). Deze kinderen, die dus ook geen schooluniform dragen, worden enkele uren per dag beziggehouden. Dit komt meer voor in Oeganda en wordt genoemd BEUPA (Basic Education Urban Poor/Poverty Areas).De regering betaalt de scholen hiervoor een klein bedrag welk bedrag door buitenlandse hulporganisaties wordt gefinancierd.
In elke klas wilde Miriam een grote afsluitbare boekenkast (er waren slechts twee kasten). Met deze boekenkast zou niet meer met boeken gesleept hoeven te worden. Er werd een timmerman binnen een paar minuten opgetrommeld (in Luzira zijn heel veel kleine meubelmakers), die op advies van Miriam een tekening en een offerte ging maken. Na akkoord van Miriam werd door mij direct de betaling van het materiaal gedaan. Vrijdag zou de eerste kast klaar zijn en we konden kijken naar de vorderingen in de werkplaats om de hoek van de school.
De andere 7 kasten zouden de weken daarop geplaatst worden.
Publicatiebord
Miriam wilde graag op het schoolterrein een publicatiebord, waarop de kinderen allerlei dingen voor de school zouden kunnen lezen. Ook wilde zij graag een ideeënbox. Ook hier werd weer een timmerman bijgehaald, tekeningen gemaakt, offerte gemaakt, kosten ca. 200 euro totaal,
aanbetaling gedaan en men ging direct weer aan de slag.
Aanleg pad en plantenbakken
Het schoolplein (als je dat een plein mag noemen) bestaan uit rood zand, keien, grind en boomwortels en geen enkel vlak stuk. Bij regen (en het regent er veel) wordt het een modderpoel en bij droogte wordt de hele omgeving rood vanwege de stof. Miriam wilde graag een pad langs alle lokalen, afgezet met wat plantenbakken. Het pad zou in het begin 3 meter breed moeten worden, zodat men eventueel met de auto bij het kantoor kon komen, en aan de andere kant twee meter, zodat je met z’n vieren naast elkaar kan lopen. Voor de keuken, waar de kinderen iedere dag buiten op het zand moesten eten, werd zou een stuk van 10 bij 10 meter bestraat worden.
Er werd een ingenieur gebeld die maandagmiddag langskwam en een tekening ging maken en vervolgens de offerte. Hij kwam uit op een bedrag van ca. 5.500 euro, wel veel geld, maar het schoolterrein zou er wel een heel stuk van opknappen. De specificatie van de offerte was heel nauwkeurig, zodat alles precies nagerekend kon worden, onder het toeziend oog van Charles en Miriam. Uiteindelijk gingen wij akkoord. Dinsdagochtend kon ik de eerste aanbetaling doen, zodat men dan direct kon beginnen.
Op dinsdagochtend heb ik gepind wat ik maximaal die dag kon pinnen en betaalde ik hiermee de ingenieur. De werklieden begonnen gelijk met de houwelen grond vlak te maken (op blote voeten). Er komt geen machine aan te pas. Met vrachtauto’s werd dinsdag en woensdag ladingen zand en grind gebracht. Er was direct volop activiteit op het schoolplein.
Hekwerk
Vorig jaar was er met ons geld een hekwerk rond de school geplaatst. Op hetzelfde schoolterrein, maar afgescheiden met wat gaaswerk, staan een aantal huisjes voor de gezinnen van de leraren. Dat deel was voor zo’n 100 meter niet afgesloten, zodat iedereen toch nog vrij gemakkelijk op het schoolterrein kon komen. Het verzoek van Miriam was om op dat open stuk ook met palen af te grenzen. Om het toch toegankelijk te maken moest er nog wel een poort komen.
De man, die vorig jaar voor het hekwerk had gezorgd, werd gebeld en direct kon worden uitgemeten hoeveel palen en gaaswerk nodig was. Ook hiervoor werd weer een offerte gemaakt (ook alles nauwkeurig omschreven). Na akkoord werd dinsdag de eerste aanbetaling gedaan en konden de betonnen palen worden gekocht. De arbeiders begonnen direct met een houweel de gaten te graven (met blote voeten). Woensdag zaten alle 32 palen al stevig in de grond. Omdat ik niet meer geld kon pinnen moeten de arbeiders wachten met verdergaan tot donderdagochtend, wanneer ik weer een aanbetaling voor het materiaal kan doen.
Uitwisseling brieven en tekeningen
Een week voor ons bezoek had Klaas Zomerdijk vanuit Oeganda tekeningen meegenomen, die de kinderen op de school in Luzira hadden gemaakt voor de kinderen op de Duizend Eilandenschool in Noord-Scharwoude. Deze kinderen hadden weer voor ca. 180 kinderen in klas 6 (leeftijd 10-15 jaar) op de school in Luzira brieven geschreven. Deze brieven had ik meegenomen om uit te delen aan de kinderen van klas 6.
Maandagochtend ben ik begonnen om de eerste brieven uit te delen. Dat werd nog een heel gedoe, omdat veel kinderen of niet meer op school zaten of afwezig waren. Met veel enthousiasme werden de brieven in de klas in ontvangst genomen en werd direct toegezegd dat er weer een brief zou worden teruggeschreven en dat de brieven voor ons vertrek klaar zouden zijn om mee te nemen.
Dinsdagochtend ben ik hier weer verder mee gegaan. Op woensdagochtend heb ik tekeningen, die de kinderen in Noord-Scharwoude van de 1e groepen hadden gemaakt, onder groot enthousiasme uitgereikt aan de kinderen van klas 1.De juffrouw verzekerde mij dat eind volgende week alle kinderen weer een tekening voor de kinderen in Noord-Scharwoude gemaakt zouden hebben.
Het binnengaan van een klaslokaal begint met een heel ritueel. Ik zeg tegen de kinderen: “Good morning children, how do you do”. Ze staan dan allemaal op en zeggen op luide toon: “Good morning uncle Ton, how are you doing today”. Op school en ook in het dorp op straat word ik nu regelmatig aangesproken met uncle Ton.
Stoelen
In de lerarenkamer (stel je daar niet al te veel van voor) staat in het midden een houten tafel met daaromheen een aantal gammele stoelen en banken. Miriam vroeg of ik 25 plastic stoelen voor deze ruimte wilde kopen. Met Charles ben ik met een taxibusje naar Kampala gereden (onderweg zeker 100 keer gestopt om mensen in en uit te laten), waarna wij bij een bedrijf terecht kwamen die plastic spullen verkocht. Ze hadden maar een soort stoel, wel in verschillende kleuren. Stoelen gepakt, betaald, de eigenaar van de zaak belde iemand die met een wrak van een auto aan kwam rijden met een kleine laadbak, ik naast de chauffeur en Charles, die niet meekon in de auto, weer met het taxibusje naar school. Onderweg naar school moest de auto nog een paar keer aangeduwd worden. Op school aangekomen konden de stoelen gelijk gebruikt worden, omdat die middag door Miriam in de lerarenkamer een workshop werd gegeven. De leraren waren heel blijk met deze “prachtige” stoelen.
Tot het volgende verslag.
2e Verslag van het bezoek aan Luzira van 20 maart tot 3 april 2010
Het is nu maandagochtend 29 maart. Na het 1e verslag zijn er vijf dagen verstreken; dagen waarbij er weer veel is gebeurd.
Hoe gaat het met de projecten/waar zijn wij zoal mee bezig?
Boekenkasten
Af en toe ga ik even kijken bij de meubelmaker die druk bezig is met de boekenkasten. Hij wil ze alle 8 in de loop van deze week brengen en in de klassen ophangen.
Publicatiebord
Het publicatiebord zal deze week worden afgeleverd en geplaatst.
Aanleg pad en plantenbakken
Afgelopen week is met zo’n 5 man gewerkt aan het pad. Bij het uitgraven kwamen grote brokken steen tevoorschijn. Een was zeker 200 kilo , die de mannen met behulp van een paar scholieren uit de grond hebben getild. Er zijn inmiddels een groot aantal trottoirbanden gelegd, er zijn muurtjes gemetseld voor de afscheiding van het pad en de tuin en een groot deel is van speciaal zand voorzien. Zaterdag zijn ze bezig geweest met de trilplaat en vandaag zullen de eerste stenen worden gelegd. Zojuist heb ik weer een flink bedrag betaald, zodat een deel van de stenen gekocht kunnen worden. Het geheel zal niet nog niet helemaal klaar zijn wanneer wij vrijdag weer vertrekken, maar alles zal worden afgemaakt.
Hekwerk
Alle palen staan er, voorzien van gaas en prikkeldraad. Zaterdag is het nieuw gemaakte hek geplaatst (nog zonder deur). Vandaag heb ik de laatste betaling gedaan. De komende dagen wordt alles afgemaakt en voor wij weggaan is alles klaar.
Uitwisseling brieven en tekeningen
Ik heb in klas 2 nog een tiental tekeningen uitgedeeld, die de kinderen van de Duizend Eilandenschool hadden gemaakt. In totaal had ik ca. 110 tekeningen meegekregen, waarvan ik er zo’n 100 heb gegeven aan de kinderen van klas 1. De overgebleven 10 tekeningen heb ik uitgedeeld aan de kinderen in klas 2. Ik moest helaas veel kinderen teleurstellen.
Meterkast
De nieuwe meterkast is geplaatst en er is weer stroom (wanneer die niet in de hele buurt uitvalt, wat regelmatig gebeurt.
Dak jongens toilethok
Zoals ik al eerder had geschreven was het dak (platen) van het hok van het jongenstoilet afgevallen en totaal afgeschreven. Ik heb net een begroting gekregen voor nieuwe dakplaten voor het jongenstoilet. Ik zal dit zo gaan betalen, zodat vandaag of uiterlijk morgen nieuwe platen kunnen worden geplaatst.
Afgelopen vrijdag ben ik met Jaap en Klaas naar Nukomo gereden, zo’n 25 kilometer buiten Kampala, waar een Nederlands echtpaar, Piet en Pita, een fantastisch kindertehuis hebben neergezet. De naam van de stichting is Noach’s Arc. Er zitten ongeveer 110 kleine kinderen, die ergens langs de kant van de weg te vondeling zijn gelegd en die in het tehuis worden gehouden tot ze ca. 18 jaar zijn. Het is ongelooflijk wat er staat. Aan alles is gedacht. Eigen groente wordt verbouwd, er is vee, een grote werkplaats waar alles wordt gemaakt. Per jaar komen ca. 60 containers voor met spullen uit Nederland, Duitsland, Canada en Amerika. Alle spullen worden gratis geleverd. De kosten van het hele project wordt betaald door mensen en instanties uit verschillende landen. De rondleiding, die wij van Piet kregen, was zeer uitgebreid en indrukwekkend.
Met Piet heb ik afspraken gemaakt over de container, die vanuit Nederland onderweg is naar Oeganda, waarin twee kisten zitten met spullen van de Duizend Eilandenschool, bestemd voor de Luzira school. Hij zal contact met mij opnemen wanneer de container is aangekomen, zodat ik Miriam kan doorgeven dat zij of iemand anders van de school de kisten kon ophalen. En natuurlijk zullen daar foto’s van worden gemaakt.
Op school komen regelmatig mensen langs, die in het dorp verschillende functies vervullen en die alle zeer geïnteresseerd zijn wat er zoals op school gebeurd. Iedereen bedankt onze sponsors voor het geld wat is gegeven om dit allemaal te verwezenlijken.
Gearresteerd !!
Afgelopen zaterdag ging ik, zoals elke dag, rond half 8 geld halen bij de pinautomaat vlak bij school (de enige in de buurt). Met een pinpas kan ik maximaal omgerekend zo’n 450 euro opnemen. Dus heb ik vier pinpassen meegenomen om over voldoende contant geld te kunnen beschikken. Het pinhokje wordt dag en nacht door een bewaker van de bank bewaakt. De bewaker zag dat ik met meer dan een pinpas geld opnam en vroeg mij toen ik naar buiten stapte hoeveel pasjes ik had. Ik had dus vier pinpassen, een creditcard, een bloeddonorkaart, een pasje voor het alarmsysteem van mijn kantoor in Nederland en een pasje van de ziektekostenverzekering. Dat vond de wacht zo verdacht, dat ik niet weg mocht gaan. Hij belde de politie (nadat iemand anders met 35 cent een kaartje moest kopen voor zijn telefoon). Ik kon gelukkig Charles bellen die direct aankwam. Maar dat haalde niets uit, ook niet toen een hooggeplaatst iemand uit het dorp er bij kwam. Na drie kwartier kwam een pick-up van de politie en mij werd door een bijzonder onvriendelijk iemand bevolen in de auto te gaan zitten. Met twee man politie en Charles reden wij naar het hoofdbureau van politie in Kampala. Ik mocht Klaas nog bellen, die mij vroeg of hij langs moest komen of dat hij zijn advocaat moest sturen. Dat vond ik niet nodig. Daarna mocht ik niet meer bellen. Ik heb veel politiebureaus van binnen gezien maar dit sloeg qua smerigheid alles. Daar wil je niet zitten. Nou, ik heb er zo’n 6 uur gezeten, waarbij ik door politie van de fraudebestrijding werd gehoord (zonder dat aanvankelijk iets werd opgeschreven). Dit gebeurde door verschillende mensen achter elkaar, zodat ik elke keer opnieuw het verhaal moest vertellen. Het bleek dat het hebben van één pasje al verdacht is, laat staan 8 pasjes. Op dit moment was de politie bezig met een fraudezaak, waarbij door Oost-Europeanen gebruik werd gemaakt door valse pinpassen.
Ook het feit dat ik voor een goed doel in Oeganda was en dat ik, zolang ik op het politiebureau zat niets kon doen voor de school, bleek bij niemand goed aan te slaan. Ik was bij de politie en zij bepaalde wat er met mij ging gebeuren. Ik heb uiteindelijk een man gesproken die na verloop van tijd vriendelijk werd; hij bleek het hoofd van de afdeling te zijn. Er moest iemand van de bank langskomen om de pasjes te controleren, maar die man kon niet worden bereikt. Omdat ik geen paspoort bij mij had (alleen een rijbewijs) werd ik met de pick-up naar huis gebracht, ook weer samen met Charles, die niets voor mij kon doen, maar wel de hele dag bij mij bleef, met het hoofd van de afdeling en de man die mij had opgehaald. Onderweg heb ik met het hoofd van de afdeling gesproken over mijn vroegere werk als rechercheur bij de fiscale recherche. Dat vond hij, en ook de onvriendelijke man die mij had opgehaald, zeer interessant. De sfeer werd er een stuk beter op. Thuis heb ik mijn paspoort opgehaald en met Jaap, die op mij stond te wachten, zijn wij weer teruggereden naar Kampala. Eerst naar een bank, waar wij niet naar binnen mochten gaan, en toen weer naar het politiebureau. Daar was het wachten op de man van de bank. Ook probeerden ze de Nederlandse ambassade te bellen, wat niet lukte, omdat ze het telefoonnummer niet konden vinden. Met het hoofd van de fraudeafdeling heb ik nog een tijd zitten praten over mijn werk. Hij zei mij dat de politie over weinig fraudebestrijding ervaring beschikte (dat had ik ondertussen wel gemerkt) en hij vroeg mij of ik vanuit Nederland terug wilde komen naar Kampala om zijn mensen les te geven in fraudebestrijding. Via mailverkeer zou alles verder uitgewerkt worden. Ik was weer een grote vriend van de politie geworden. Uiteindelijk kwam tot mijn opluchting rond 2 uur de man van de bank, die de pasjes handmatig bekeek en niets anders kon zeggen dat ze in orde waren en dat het normaal was dat je over meer dan een pasje kon beschikken, wanneer je meerdere rekeningen had. Ook met deze man had ik een goed contact. Toen moest nog een verklaring op papier worden opgenomen door een norse politieman. Dat ging op papier met de pen en een liniaal. Ik mocht het verhaal lezen en toen de verklaring ondertekenen. Na diverse excuses was ik weer vrij man en kon ik al mijn spullen weer meenemen. De man van de bank was zo vriendelijk om ons met zijn auto naar huis te brengen.
Om drie uur was ik weer thuis en kon ik weer naar school om foto’s te maken. Iedereen vond het verschrikkelijk dat mij dit was overkomen. Men zei ook dat de politie dit deed in de hoop dat ik geld zou geven om vrij te komen. Ik heb geen moment gedacht om te betalen.
Op de weg naar huis vroeg ik de bankman of hij nog even met de wacht van de pinautomaat wilde praten, omdat ik nog verschillende keren met pasjes geld wilde opnemen, zonder weer in de problemen te raken. Dat gebeurde en mij werd verzekerd dat ik zonder problemen kon pinnen. Dat merkte ik de volgende dag toen de wacht mij uiterst vriendelijk ontving.
Gisteren heb ik een heel mooie fietstocht van ca. 30 kilometer op mijn gehuurde fiets door het binnenland gemaakt, waarbij ik ook nog met een bootje naar de overkant moest varen. Ik hele belevenis. In elk dorp werd ik hartelijk verwelkomd door de kinderen, die naar mij zwaaiden en mij toeriepen.
Er moet natuurlijk nog heel wat meer worden gedaan, maar tijd en geld is beperkt.
Het keukendak moet nog worden verhoogd (of misschien kunnen wij bij voldoende geld een nieuwe keuken bouwen).
De architect heeft opdracht gekregen op het schoolterrein een tekening en offerte voor vier nieuwe lokalen te bouwen, een voor klas 1 en een voor klas 2 (in welke klassen nu nog elk 100 kinderen zitten). Daarnaast een lokaal voor de bibliotheek en een computerlokaal. Maar voor het gebouwd gaat worden moet nog heel wat geld worden ingezameld.
Er is dus heel wat gebeurd in de afgelopen vijf dagen.
Tot het volgende verslag.
3e Verslag van het bezoek aan Luzira van 20 maart tot 3 april 2010
Het is nu donderdagochtend 1 april. Ook nu is de laatste dagen weer heel wat gebeurd.
Hoe gaat het met de projecten/waar zijn wij zoal mee bezig?
Boekenkasten
Het zal niet lukken alle boekenkasten vóór ons vertrek morgen op te hangen. In ieder geval zullen er vandaag tenminste twee worden gebracht en opgehangen.
Publicatiebord
Het publicatiebord is afgelopen week gebracht en zal worden geplaatst wanneer het pad en de tuin klaar zijn. De ideeen box is besteld.
Aanleg pad en plantenbakken
Afgelopen week is met man en macht gewerkt aan het pad. Ongelooflijk hoe knap ze dat doen met de weinige hulpmiddelen die ze tot hun beschikking hebben. Gisteren vroeg een aantal mannen mij om water. De hele dag werken in de zon en je ziet ze niet drinken. Ik heb gezegd dat ze water van huis moeten meenemen en dat ze hun flessen dan in de koelkast van de lerarenkamer konden zetten. Daar had nog niemand aan gedacht, maar ze vonden het een goed idee wanneer de leraren hiermee akkoord gingen (en dat deden ze uiteraard ook).
Hekwerk
Het hekwerk is helemaal klaar en de poort is gemonteerd. Ze zijn nu bezig om alle rommel op te ruimen.
Uitwisseling brieven en tekeningen
Van klas 2 heb ik tekeningen gehad, bestemd voor de kinderen van de Duizend Eilandenschool in Noord-Scharwoude.
Van alle kinderen van klas 6 west en oost en van een paar kinderen in klas 5 en 7, die ook de brieven van de kinderen in Nederland hadden gekregen en die nu druk bezig zijn brieven terug te schrijven, heb ik een persoonlijke foto gemaakt. Charles schreef op een klein bord de naam van de leerling en in welke klas ze zaten en ik maakte in totaal ca. 200 foto’s. Ik heb de kinderen beloofd dat ik voor iedereen een foto zou laten afdrukken, die ik naar de school zou sturen.
Dak jongens toilethok
Het nieuwe dak is geplaatst en de oude buizen voor afvoer van de urine naar de sceptic-tank en voor de ontluchting zijn vervangen door nieuwe plastic buizen.
Keuken
Het personeel in de keuken (2 vrouwen en 1 man) moesten hun werk doen op sandalen en hadden geen handschoenen. Voor deze mensen hebben we schoenen en handschoenen gekocht, waar ze heel blij mee waren.
Bezoek bisschop
Gisteren is de nieuwe bisschop van het kerkgenootschap, waar deze school onder valt (de Anglicaanse kerk) met zijn gevolg langsgeweest. De bedoeling was dat buiten de kinderen van diverse klassen optredens zouden verzorgen, maar vanwege het slechte weer (het had vreselijk hard geregend) lang alles onder water en was het een enorme modderpoel. (Konden wij gelijk zien hoe nuttig het was dat een deel wordt bestraat).
De ontvangst vond nu plaats in de kerk naast de school, waar alle 850 kinderen in gepropt werden.
Na de optredens werd door een aantal mensen, waaronder de bisschop, toespraken gehouden, waarbij Jaap en ik iedere keer met naam werden genoemd. En iedere keer werd door de hele kerk voor ons geklapt. Ons werk hier wordt door iedereen enorm gewaardeerd.
Ook in de bijeenkomst daarna op school, in een van de klassen, waarbij alle leerkrachten en het schoolbestuur aanwezig was en waar wat hapjes en wat frisdrank werd geserveerd, werden wij in alle toespraken hartelijk bedankt voor wat wij voor de school hebben gedaan.
Kinderen en leerkrachten
De kinderen en leerkrachten van de school beginnen ons al goed te kennen. Op school, maar ook op straat, worden we door de kinderen aangesproken. De kleinere kinderen vinden het prachtig om hand en hand met ons op het schoolterrein of op straat te lopen. Zelfs in het pikkedonker (en dat is het na 7 uur ’s avonds omdat er geen straatverlichting is) worden wij herkend en geroepen.
Vandaag heb ik in een klas foto’s gemaakt van kinderen die druk bezig waren met handwerk (mandjes, tasjes, kleedjes) die ik meekrijg, bestemd voor de Duizend Eilandenschool.
In de klas met arme kinderen (zo noem ik die klas maar) heeft Jaap zojuist een koffer met kleertjes gebracht. Op dit moment zijn de leerkrachten bezig om de kleertjes onder de kinderen te verdelen.
Vandaag wordt voor ons een sportfeest op het sportveld van de school georganiseerd.
Geld pinnen
Geld pinnen blijft een probleem. Of de apparaten zijn buiten gebruik (en er zijn er maar heel weinig binnen een straal van 10 km ) of de wacht doet weer moeilijk wanneer ik meer dan een pasje wil gebruiken. Ook de mensen die staan te wachten worden ongeduldig omdat ik soms wel 10 minuten bezig ben. Ik neem nu iedere keer Jaap en /of Klaas mee om mij te begeleiden, want na een paar keer weet iedereen dat ik met een tas vol geld op straat loop of fiets.
Dit is het laatste verslag. Morgen is het Goede Vrijdag en is de school voor de leerlingen gesloten. De arbeiders gaan gewoon door met hun werk.
Morgenavond gaan wij weer met een voldaan gevoel naar huis.
Heerhugowaard, 19 april 2010
Ton Apeldoorn