2e Nieuwsbrief actie Luzira School Oeganda, maart 2009
Beste mensen,

Hier is de 2e nieuwsbrief over onze actie Luzira School Oeganda. In deze nieuwsbrief vertellen wij onze fantastische ervaringen tijdens ons bezoek aan de school in Luzira en hoe wij het ingezamelde geld op een goede en verantwoorde manier hebben besteed.
Wij hebben twee weken meegemaakt, die met geen pen te beschrijven waren. Toch zal ik een poging wagen om dit te doen. Vele foto’s hebben wij gemaakt en tijdens de laatste twee dagen een film.
Een financieel verslag, dat apart op de website staat, geeft exact aan wat we gedaan hebben (veel meer dan wij hadden durven dromen) en hoeveel het een en ander heeft gekost.

Zondag 8 maart 2009

Om 12 uur vertrokken Jaap en ik vanuit Schiphol met een rechtstreekse vlucht naar de luchthaven van Oeganda, Entebbe. Wij mochten ieder twee koffers van elk 23 kilo meenemen en daarnaast een tas met 12 kilo handbagage. Behalve onze eigen bagage hadden wij veel dingen mee voor de school in Luzira.
Om half 9 ’s avonds plaatselijke tijd (2 uur later dan Nederland) landden wij op de luchthaven van Entebbe. De paspoortcontrole nam enige tijd in beslag, een visa moest worden gekocht (40 euro p.p.), een irisscan moest worden gemaakt (wie had dat verwacht in Oeganda!) en om half 10 stonden wij buiten, waar onze gastheer Klaas Zomerdijk ons keurig stond op te wachten. Het weer was prima, ca. 25 graden.
Omdat de auto van Klaas met problemen bij de garage stond gingen wij met de taxi naar Luzira, een rit van 1 uur over een donkere en drukke weg. Veel mensen in allerlei winkeltjes langs de weg. In Luzira probeerde ik de pinautomaat uit. Tot onze grote verassing kwam daar 800.000 shilling (het maximum per dag) uit (ca. 320 euro).

 

Maandag 9 maart 2009

Na een goede nacht in het mooie huis van Klaas en Susan, met ieder een eigen slaapkamer, stonden wij rond half 9 op. Het weer was prima, evenals het ontbijt, dat door de 2 huishoudsters van Klaas was klaargemaakt; een gebakken eitje, kaas van Klaas (Gouda Gold) en de meegenomen hagelslag.
Daarna zijn wij met Klaas naar de school gelopen, waar wij hartelijk werden verwelkomd door de directrice Miriam Kaggwa en haar assistent Charles. Wat waren zij blij ons te zien! God werd hartelijk bedankt. Wij kregen een korte rondleiding, waarbij wij zagen dat onze inzamelingsactie goed besteed zou worden.
De school heeft ruim 850 kinderen, die les krijgen in 13 lokalen. Er zijn ca. 20 leerkrachten. Wij hebben twee lokalen van binnen gezien, waar ca. 75 kinderen op de grond zaten en les kregen. Dat waren kinderen, van wie de ouders het schoolgeld ( 8 euro per kwartaal) niet konden betalen. De inrichting van die lokalen was nog erger dan in de andere lokalen. Deze kinderen moeten om 12.00 uur naar huis, terwijl de andere kinderen van 8 tot 5 uur op school zitten en onder de middag iets te eten krijgen.
Volgens Miriam had een nieuw hek aan de straatkant de hoogste prioriteit. Dit om te voorkomen dat anderen mensen of dieren op het schoolterrein kwamen. Later hoorden wij ook dat kinderen worden ontvoerd om te dienen als kindsoldaat.

Wij hebben samen het projectplan doorgenomen en afgesproken wat wij het eerst zouden gaan doen. Wij zouden eerst palen gaan kopen voor de afrastering. Wij gingen met de auto van Miriam naar een bedrijf in de buurt, waar zij niet de palen hadden die wij zochten. Toen in het zeer drukke verkeer over een niet al te goede weg vol met kuilen naar het 2e bedrijf. Daar hadden zij de 100 betonnen palen die wij nodig hadden. Zij kosten 35.000 shilling (14 euro per stuk). Omdat ik de maar 600.000 kon betalen, kreeg ik de rekening en een kwitantie van 600.000 shilling. De rest moest eerst betaald worden, voordat de palen gebracht konden worden. De prijs van 3.5 miljoen was ruim lager dan de begroting van 8 miljoen, dus dat begon al goed.

Wij weer met de auto terug naar Luzira voor de lunch en onderweg nog even geprobeerd geld uit de automaat te halen. Tot onze verrassing kon ik met twee pasjes met elk pasje 2 x 800.000 shilling opnemen (in totaal dus 1280 euro), dus had ik 3,2 miljoen shilling op zak. Twee jaar geleden kon er nog niet gepind worden en moest je van huis contant geld meenemen om in oegandese shilling om te wisselen, dus dit was ideaal.

Wij besloten direct terug te gaan naar de palenverkoper, waar wij het restant van de rekening hebben betaald. Voor het vervoer moest nog 70.000 extra worden betaald. Met enig afdingwerk kon dat uiteindelijk voor de helft, dus 35.000. Voor dat bedrag zouden de 100 palen (80 kg per stuk) dezelfde dag bij de school worden afgeleverd.

Na de lunch ging ik weer lopend terug naar de school. Daar aangekomen stond tot mijn verbazing de vrachtauto met palen al op het schoolterrein. Drie mannen waren druk bezig de eerste 50 palen uit te laden. En ook tot mijn grote verbazing waren al een paar mensen gecharterd voor de eerste werkzaamheden. De ruimte voor het hek werd vrijgemaakt, struiken en boompjes werden gekapt. Daarna zouden zij doorgaan met het graven van de gaten om daar de palen in te doen. Wie had verwacht dat alles zo soepel zou verlopen!

Met Miriam heb ik de schoolgebouwen nog bekeken. Onvoorstelbaar hoe alles er uit zag. Er waren een aantal gebouwen, waar leraren met hun familie in woonden. Ik heb een kamer van binnen gezien, niet te geloven dat daar een gezin in moet wonen. Een van de onderdelen van het projectplan is het bouwen van 6 nieuwe onderkomens voor deze gezinnen. Ook kreeg ik het lokaal te zien waar de leraren bij elkaar kwamen, wanneer zij geen les gaven. Zelfs een koelkast ontbrak daar. Alles was even grauw, smerig en oud. Ook heb ik de keuken gezien waar voor de kinderen werd gekookt. Onvoorstelbaar hoe een keuken voor 850 leerlingen er uit ziet. De kinderen zijn van 8 tot 5 uur op school, 5 dagen per week. Onder de middag wordt iets warm voor ze klaargemaakt, een lokaal meelgerecht. In de keuken staan twee hele grote potten op een paar stenen. Het wordt verhit door hout wat onder de potten wordt gestookt. Miriam vertelde mij dat zij graag een nieuwe oven wilde hebben.

Inmiddels waren de resterende 50 palen ook al gebracht en was men begonnen met het uitzetten van het hekwerk. Om de twee meter moest een kuil worden gegraven, waarin dan de betonnen paal met cement werd vastgezet. Die middag zijn al ca. 10 kuilen gegraven, alles uiteraard met de hand.
Dinsdag 10 maart 2009

Wij stonden weer op tijd op om buiten van het heerlijke weer te genieten. Het zou een hete dag worden, ca. 30 graden, veel zon en weinig wind.
Ik ging weer lopend naar school, een stukje over een heel slechte weg van ca. 1 kilometer. Altijd gezellig om daar te lopen en de heel vriendelijke mensen, die je onderweg lopend tegenkom, te begroeten. Iedereen is ontzettend aardig en beleefd.

Op school aangekomen waren de arbeiders druk bezig met het maken van de gaten. Ik heb in verschillende klassen en buiten foto’s gemaakt. In een klas zaten 107 kinderen van 5 tot 7 jaar oud. Ondanks het feit dat die kinderen bijna op elkaar zitten hoor je ze niet. Wat een discipline. Het is er zo stil dat je een speld kan horen vallen. Alle kinderen op deze school moeten zelf een schrift en potlood meenemen. De weinige schoolboeken, die er zijn, zijn van de school. Sommige boeken zijn zo oud dat ze van ellende uit elkaar vallen. Een paar nieuwe schoolboeken, die wij zouden kopen, was zeker geen overbodige luxe.

Nadat Jaap en Klaas ook waren aangekomen gingen wij kijken naar een project, wat ter plekke was bedacht en wat Jaap voor zijn rekening zou nemen. Op de zijkant van de school, bij de ingang, was heel vroeger een mooie tekening geschilderd. Daar was niet veel meer van over en de muur zat vol met gaten (zoals de hele school).

Wij stelden voor de gaten in die muur te dichten, een grondlaag verf erover heen aan te brengen en een tekenaar vragen iets moois op de muur te tekenen met de naam van de school. Ook zou dan op deze muur komen te staan dat de school door ons gesponsord wordt.
Dat voorstel werd door Miriam en de andere leerkrachten met veel enthousiasme ontvangen.

Ondertussen was ook een man met een stok aangekomen, die de lokale burgemeester bleek te zijn en van ons project had gehoord. Hij was ook zeer dankbaar en heeft ons wel 10 keer een hand gegeven. Hij liet zich uitgebreid door Charles voorlichten over ons project.

Jaap en Klaas gingen daarna op zoek naar materiaal voor het dichten van de gaten in de muur.
Ik ging ’s middags met Miriam naar Kampala om de 150 Engelse tekstboeken voor Oeganda te kopen. Deze boeken had ik in Nederland al via internet besteld. Wij vertrokken in een van de duizenden witte taxibusjes die je overal ziet rijden. Je zit dan met 15 mensen op elkaar in een bloedhete auto. Niet erg fris, maar daar scheen niemand last van te hebben. In Kampala aangekomen stapten wij uit. Ik had verwacht dat Miriam wist waar we naar toe moesten, maar ik kwam bedrogen uit. Toen zijn wij maar in een kleine taxi gestapt, die ons door heel Kampala reed. Ook deze chauffeur wist niet echt de weg, maar na lang zoeken en veel vragen kwamen wij toch uiteindelijk bij de uitgever van de boeken. Ik had verwacht dat de boeken al klaar lagen, ik had ze toch van te voren besteld. Maar zo werkt dat daar niet. Na lang wachten bleek dat twee series boeken van elk 50 stuks aanwezig waren, maar de andere 50 hadden ze niet (terwijl ze wel op de rekening stonden die ik had gekregen). Dus wij weer met onze taxichauffeur (die keurig op ons had gewacht) naar een boekhandel midden in de stad. Wat een gekkenhuis is die stad. Het krioelt er van de auto’s, brommers, fietsen en mensen. Het verkeer is een grote chaos. Uiteindelijk vonden wij ook de boekhandel, waar de 50 ontbrekende boeken echter ook niet waren. Of ze nog zouden komen kon niemand ons zeggen, ook niet een meisje dat wij wakker moesten maken. Miriam wilde toch graag 3 andere boeken kopen, die wij toen hebben meegenomen. Met onze taxi werden wij weer netjes bij de school afgezet, nadat wij onderweg nog wat eten hadden opgehaald en in de auto hadden opgegeten.

Op school aangekomen werd ik weer hartelijk bedankt door de andere leerkrachten, die mij inmiddels hebben leren kennen. Samen met Miriam gingen wij de gaten tellen die waren uitgegraven. Wij telden er ongeveer 40. Het was nog een hele klus omdat het vol stond met bomen en struiken en soms moest er vanwege stenen flink gehakt worden. Deze 40 gaten waren voor het hekwerk aan de straatkant. Op verzoek van Miriam zouden de mensen morgen verder gaan aan de andere kant van de ingang. Als er dan nog palen over waren dan zouden die worden gebruikt voor het hek aan de straatkant. Morgen zouden ook het cement en de stenen worden gebracht, zodat begonnen kon worden met het neerzetten van de 100 palen, die midden op het schoolveld lagen. Aan de aannemer heb ik een voorschot betaald van 28 euro, zodat hij zijn mensen kon betalen.

 

Woensdag 11 maart 2009

Na het ontbijt gingen wij weer naar de school, waar 5 mannen bezig waren met het maken van de gaten en het weghalen van de struiken.

Ik ben een klas binnengestapt, waarvan ik dacht dat er werd lesgegeven, omdat de kinderen zo stil waren. Er was echter geen leraar in de klas en toen heb ik maar een krijtje gepakt en heb mij aan de kinderen voorgesteld. Toen ik mijn naam op het bord had geschreven werd door de kinderen in een stem mijn naam en andere tekst in het Engels uitgesproken. Daarna heb ik een paar sommen op het bord geschreven. Er werd druk met vingers geteld en het kind, dat als eerste zijn of haar vinger had opgestoken, mocht de uitkomst zeggen. Wanneer ik zei dat dat goed was werd er uitbundig door de kinderen geklapt. De gretigheid van de kinderen is enorm.

Ik had Miriam gevraagd een lijstje te maken van dingen die de school nodig had. Dat lijstje had zij gemaakt. Daar stond o.a. op een mededelingenbord voor buiten, een ideeënbox voor de kinderen, een prikbord voor elke schoolklas, een koelkast voor de lerarenkamer, een plank om ordners op te bergen, iets voor het toilet van de kinderen en zo nog een paar kleine, maar wel nuttige dingen.

Van het toilet voor de hele school moet je je niet al te veel voorstellen. Buiten staat een stenen schuurtje met twee deuren, een voor de kinderen en een voor de leraren. Daarin bevinden zich wat hokjes met alleen maar een gat, waarin de behoefte moet worden gedaan. Papier en water zijn er uiteraard niet. Je kunt je voorstellen dat je daar niet voor je plezier staat.

Miriam zou nu gaan kijken hoeveel die verschillende dingen zouden gaan kosten, zodat afhankelijk van het budget, een of meer dingen van het geld kon worden gekocht.

 

Donderdag 12 maart 2009

Vandaag was het een wat minder hete dag. Dat kwam goed uit, want Jaap moest met de muur aan de gang en die staat volop in de zon. Het had ’s morgens nog een klein beetje geregend.

Ik ben weer lopend naar school gegaan. Jaap en Klaas zouden iets later met de auto komen. Met Charles, de assistent van Miriam, heb ik de gaten geteld die gemaakt waren en samen met de aannemer uitgerekend hoeveel palen nog nodig zijn om de hele school van hekwerk te voorzien. Dat zou een ideale situatie zijn, meer dan in het projectplan was opgenomen. Ook zou er dan aan de achterkant een poort gemaakt moeten worden. Wij hadden uitgerekend dat, naast de 100 gekochte betonnen palen, er nog 78 gekocht zouden moeten worden. Dit kan nu niet gebeuren, omdat er niet voldoende geld is en omdat eerst het eerste deel van het hekwerk gemaakt moest worden. En het zou mooi zijn wanneer dat voor ons vertrek klaar zou zijn.
Voor het plaatsen van de palen was zand, cement en grind nodig. Ik heb ca. 200 euro aan Charles gegeven, die de spullen aan de overkant van de school zou gaan kopen.

Inmiddels waren Jaap en Klaas, samen met een broer van Susan, Bosko, ook gearriveerd en begonnen Jaap en Bosko met het dichten van de gaten in de muur. Klaas had een houten ladder geregeld, bestaande uit bij elkaar gebonden palen, waar alleen een circusartiest op naar boven zou gaan. Jaap dus niet, dus die liet het hogere werk over aan Bosko.

Ik had inmiddels ook de koffer met shirtjes van de handbalvereniging Tornado uit Heerhugowaard bij de school laten brengen. Ik vroeg aan Miriam of ongeveer 100 kinderen de shirtjes aan zouden willen trekken voor een foto. Dat was natuurlijk geen enkel probleem. Maar omdat er geen broekjes bij waren stelde Miriam voor alleen maar jongens uit te kiezen. Dat vond ik niet zo’n goed idee, dus ook de meisjes mochten meedoen. De witte hemdjes werden onder de schooljurken uitgetrokken en de handbalshirtjes werden aangetrokken. Dat was voor de kinderen natuurlijk een groot feest. Buiten werden een aantal foto’s gemaakt. Voor de 10 shirtjes van Bot Bouw Heerhugowaard werd een ander groepje gevormd om een foto te maken.

Met Miriam heb ik gekeken naar een folder van een bedrijf in Kampala, dat waterzuiveringsinstallaties verkoopt. Het water, dat op school uit de enige kraan komt, komt via een leiding uit het Victoriameer. Het wordt wel iets gezuiverd, maar lang niet zuiver genoeg om te drinken. Er zitten nog allerlei bacteriën in, die ziekte kan veroorzaken. Maar er moet toch water worden gedronken.
De kinderen nemen hun eigen beker en bord mee van huis en na het eten moeten zij dit schoonmaken.
Miriam heeft een afspraak gemaakt met iemand van het bedrijf om morgen langs te komen.

Het gekochte zand, grind en cement werd door het bedrijf, aan de overkant van de weg, naar de school gebracht. De wagen reed bij het toiletgebouw achteruit om het grind te lossen. Daar bleek echter onder het zand een gat te zijn, afgedekt door een plaat. Dit bleek de septic tank te zijn. Het achterste wiel van de vrachtauto zakte daar doorheen en stond een halve meter lager dan de andere wielen. Met veel moeite kon het grind gelost worden en de auto weer bevrijd worden. Het maken van het cement om de palen te plaatsen kon beginnen, en dat alles met een kruiwagen en schop en een paar jerrycans om water te halen.

Daarna ben ik met Miriam in haar auto gestapt om op een andere school te kijken naar een mededelingenbord, die Miriam ook graag zou willen hebben. Daar heeft ze het telefoonnummer opgeschreven van de man die dat bord had gemaakt. Toen zijn wij naar een boekhandel voor schoolboeken gereden om de 50 ontbrekende Engelse tekstboeken voor groep 3 te kopen. Helaas waren die niet voorradig, dus hebben wij ze besteld maar dat kon alleen wanneer ze direct betaald zouden worden. Dat heb ik toen gedaan met de 100% garantie op papier dat de boeken in mei opgehaald konden worden.

Weer op school aangekomen had Jaap inmiddels zijn klus geklaard en was Bosko op de ladder bezig om de oude verflaag af te krabben. Dat was zoveel werk dat hij dat nooit vandaag af zou kunnen maken. Met een leraar ben ik vervolgens naar de plaatselijke Gamma gegaan om twee schrapers te kopen. Het vinden van extra hulpkrachten was volgens de leraar geen probleem, er waren jongens genoeg op school om mee te helpen. Met behulp van die jongens ging het een stuk sneller.

’s Avonds kan je in Kampala naar een paar goede restaurants gaan met een soms overdreven luxe. Overdag in Luzira echter is het zeker geen vakantie; het is op straat een grote vuilnisbelt, je kunt niet even een kopje koffie drinken of naar een restaurant gaan, je kunt niet naar een toilet, je moet je behoefte doen in een gat in de grond (de volgende keer neem ik een knijper mee voor mijn neus), je kunt nergens je handen wassen. Koude drank is wel overal verkrijgbaar, dus overdag veel water en ’s avonds een lekker koud biertje.

 

Vrijdag 13 maart 2009

Vandaag weer naar school gelopen. Ik raak hoe langer hoe meer bekend. Kinderen spreken mij aan om te bedanken voor hulp aan de school. Iedereen, die je tegenkomt, zegt je vriendelijk “Good morning sir, how are you?”. En waar je ook komt in Luzira (en op andere plekken in Oeganda waar wij zijn geweest) je voelt je overal veilig. En wat ook bijzonder is; je ziet geen bedelaars, niemand vraagt je om geld.

Ook moesten de arbeiders weer door mij worden betaald. Dat moet elke dag gebeuren. Ik betaal aan de baas per persoon ca. 4 euro. Daarvoor moeten zij een dag hard werken in de bloedhete zon. Voor het eten en drinken moeten zij zelf zorgen. De arbeiders, ik telde er vandaag 8, waren al weer druk bezig met specie maken en de palen in de grond zetten.

Miriam heeft de man gebeld die een waterzuiveraar zou kunnen leveren. Hij zou langs komen met zo’n installatie. Ook de schilder met zijn maat waren druk bezig om de muur schoon te maken. Zij hadden nu verf nodig om de muur wit te schilderen en de tekst er op te zetten. Jaap en ik hadden een tekst op papier gezet. De muur moest drie keer gewit worden en af en toe moesten nog gaten gedicht worden. ’s Avonds zat de 2e laag erop. Zaterdag zou de derde laag er op gaan en daarna zou de tekst en logo aangebracht worden. Ook aan deze twee jongens heb ik het dagloon weer uitbetaald.

Jaap en Klaas kwamen met de auto aan. Jaap had zijn koffer vol met schoolmateriaal meegenomen, kleurpotloden, gummies, balpennen en krijt. Samen met Miriam heb ik een pakket klaargemaakt voor de twee arme klassen, de klassen met in totaal ongeveer 75 kinderen, van wie de ouders het schoolgeld niet kunnen betalen. In de 1e klas werden wij met handgeklap verwelkomd door de kinderen en werd door Miriam alles uitgedeeld. Het was de bedoeling dat de kinderen alles weer zouden inleveren en dat de spullen in de kast van deze twee klassen voor gebruik op school zouden worden bewaard. Na inlevering van de spullen gingen wij naar de 2e klas, waar hetzelfde tafereel werd herhaald.

Daarna gingen Jaap en Klaas met een verlanglijstje van de schilder naar een grote bouwmarkt in Kampala.

Na de lunch ben ik weer naar school gelopen en kreeg ik van Miriam de lokale specialiteit te eten, een suikerriet die door haar in eetbare stukjes was gesneden. Ook kreeg ik een heerlijke ananas. De man van de waterzuiveraar kwam met de installatie voor een demonstratie. Een probleem was dat het apparaat op de waterleiding moest worden aangesloten, maar dat er maar één kraan was op de hele school. En die kraan bevond zich buiten op het schoolplein in een stenen bak. En zelfs die kraan deed het niet meer. Op onze kosten werd de kraan gemaakt, zodat er weer water beschikbaar was.

Er moest iemand langskomen, die een waterleiding van ca. 25 meter in de grond zou gaan aanleggen, vanaf de enige kraan op het middenveld naar een hokje, waar de waterzuiveraar zou komen. Er is een offerte gemaakt, materiaal en arbeid, in totaal ca. 35 euro. Dat was akkoord. Morgen zou hij langskomen om het geld op te halen, zodat zaterdag de klus kon worden gedaan.

 

Zaterdag 14 maart 2009

Vandaag heb ik de man betaald, die de waterleiding zou aanleggen. Hij zou dit op zondagochtend doen. De twee schilders hebben deze dag de derde verflaag aangebracht en hebben de naam van de school er op getekend en het logo van de school. Dat deden ze keurig netjes en dat alleen met behulp van wat tape.

Er waren een aantal kinderen op school. Deze kinderen kregen tegen betaling extra les en hoefden die dag niet in schooluniform te komen. Op andere dagen is het verplicht. De kinderen, die nieuw op school komen, moeten dit uniform zelf aanschaffen. Hiervoor krijgen ze twee weken de tijd. Lukt dat niet dan moeten ze van school af. Zo gaat dat.

Toen ik langs de klas liep, waar ik afgelopen week ‘rekenles’ had gegeven, hoorde ik mijn naam roepen (iedereen weet inmiddels hoe ik heet en waar ik vandaan kom) ik werd gevraagd naar binnen te komen. De kinderen smeekte mij weer rekenles te geven, dus ik heb weer een paar sommen op het schoolbord geschreven. Wat kan je de kinderen daar blij mee maken!

Ik heb nog even wat lege klaslokalen wat beter van binnen bekeken. In elke klas hangt een prikbord, maar die borden zijn zo oud dat ze van ellende uit elkaar vallen. Een nieuw bord in elke klas is zeker geen overbodige luxe. Verder heeft elke klas wel een lichtschakelaar en hangt er iets waar heel vroeger een lamp in zal hebben gezeten aan het plafond. Er is dus geen licht in geen enkele klas. Normaal gesproken is het ook niet echt nodig, maar wanneer het buiten regent dan is het binnen te donker om les te kunnen geven.

Ook zitten in de daken gaten, waardoor ongetwijfeld met een regenbui water naar binnen komt. Ook hangen er teksten aan de muur, die ook van ellende uit elkaar vallen. De kinderen zal dit alles niet opvallen, ze zijn niet anders gewend, maar voor ons Nederlanders is dit een triest gezicht.
Een leraar sprak mij nog aan en liet mij zien dat hij op de universiteit een bepaalde opleiding volgde. Hij liet mij zien dat hij voor de laatste twee jaar van zijn opleiding ongeveer € 250 moest betalen. Dat geld had hij niet, dus hij was zonder steun gedwongen de opleiding te staken. Hij vroeg of wij het geld wilden betalen, zodat hij de studie kon afmaken en de kinderen op school beter onderwijs kon geven. Wij hebben niet betaald, omdat dit niet in onze begroting paste, maar het was wel een triest verhaal.

 

Zondag 15 maart 2009

Omdat er geen brood was en ik een stuk wilde fietsen, ben ik op de mountainbike van Klaas naar een grote supermarkt gereden, op zo’n 8 km afstand. Dit is een belevenis en een groot avontuur, niet zonder gevaar; langs de grote weg, waar het wemelt van de mensen, rijdend op een straat vol met gaten en verkeer. De versnelling van de fiets werkte niet goed. Ik ben geholpen door een paar jongens die het ook niet konden repareren en die mij naar een fietsenmaker brachten. Zonder een grote reparatie kon die man het probleem ook niet verhelpen. Op de vlakke weg kwam ik aardig vooruit, ook naar beneden ging goed, maar de heuvel op moest ik lopen. De supermarkt was groot en voorzien van alles.

Op de terugweg naar huis ben ik nog even langs de school gefietst. De waterleiding was, zoals afgesproken, keurig in de grond aangelegd. Hier gemaakte afspraken worden keurig nagekomen. Ik heb nog even geteld hoeveel palen nu vast in de grond stonden. Dat waren er 60, dus er moesten er nog 40 worden gedaan.

De administratie van het project werd door mij elke dag bijgehouden. Van alles liet ik bonnetjes maken. Elke dag kon ik geld pinnen, ongeveer 640 euro per dag; genoeg om alles en iedereen te betalen.
Na een week zaten wij qua uitgaven nog onder de begroting, dus volgende week zouden wij nog extra dingen kunnen kopen.

 

Maandag 16 maart 2009

Met Bosko ben ik naar school gelopen. Hij moest zich inschrijven op school en een test doen om te kijken of hij naar groep 7 of 6 zou gaan. Het werd uiteindelijk groep 6. Om echt te kunnen beginnen moest het schoolgeld voor 3 maanden worden betaald en moest hij 12 schriften kopen, een uniform met stropdas en allerlei andere dingen.

Er zou vandaag weer heel wat op school gebeuren. Met Miriam heb ik allerlei zaken, die nog gedaan moesten worden, doorgenomen.
Eerst moest en zou ik in groep 4 weer rekenles geven, d.w.z. sommetjes op het bord schrijven. Degene, die de uitkomst als eerste goed had kreeg een ballon. De som 16 x 6 = gaf wel de nodige problemen. Er werd meer gegokt dan gerekend om de ballon te kunnen winnen.

Vandaag zouden wij de koelkast voor de lerarenkamer gaan kopen. Omdat er maar een stopcontact was moest er een bijgemaakt worden. Binnen een mum van tijd was er een elektricien, die een begroting opstelde. Toen dat akkoord was heb ik voor het materiaal betaald en ging de man gelijk op weg om het te kopen. In de loop van de middag was die klus geklaard en tegelijk de lamp in de kamer, die het al tijden niet meer deed, gemaakt. Het salaris van de twee mannen werd betaald ( 10 euro ) en weer was een klus geklaard.

Toen is er een man gekomen die een fornuis voor de keuken zou kunnen leveren. Hij heeft alles opgemeten en twee begrotingen gemaakt, een voor één pan en een voor twee pannen. Wij hebben gekozen voor die van twee, kosten in totaal ca. 600 euro. Ik heb een aanbetaling gedaan en de man ging weg om het materiaal te kopen. Hij dacht twee tot drie dagen nodig te hebben en zou morgen direct beginnen.

De aannemer was ook weer druk bezig om met zijn mannen de palen in de grond te zetten, maar eerst moesten er weer 4 zakken cement gekocht worden. De man had uitgerekend dat, wilde hij het hekwerk laten aansluiten op een nog redelijk stuk hekwerk, hij nog 20 palen moest hebben.
Jaap en Klaas zouden met de auto de palen gaan bestellen en de koelkast gaan kopen.
Miriam ging met ze mee want zij zou dan een rol polytheen en plakband kopen om er de nieuw gekochte boeken in te kaften.

 

Na de lunch kwam ik weer op school, waar alweer een vrachtauto stond met de 20 nieuw gekochte palen.
Ook was de timmerman met zijn hulp aangekomen om de boekenkast, die zij voor het kantoor hadden gekocht, op te hangen. Totale kosten ca. 16 euro.

Ook de schilders waren weer druk bezig en zouden vandaag de klus klaren. Iedereen was heel tevreden over het bereikte resultaat.

Ondertussen waren kinderen op het schoolterrein aan het repeteren voor een voorstelling, die donderdag speciaal voor ons zou worden gegeven. Daar zou ik dan mooi een film van kunnen maken. Er werd geklapt, gedanst en gezongen. Alle kinderen deden onder leiding van een strenge lerares enthousiast mee.
Ik heb nog gevraagd waarom alle kinderen kaalgeschoren waren. Dat was een verplichting van de school vanwege de hygiëne.

Miriam was inmiddels met het materiaal om de boeken in te binden teruggekomen en liet mij zien hoe dat in zijn werk ging. Het kaften is geen overbodige luxe gezien alle smerigheid in de omgeving.

Jaap en Klaas waren ook weer terug met een koelkast. Zij werden enthousiast verwelkomd, wat betekent dat een luxe voor de mensen. Jaap had ook een stroombeveiliger gekocht omdat de netspanning nog flink kan schommelen. Bij teveel spanning wordt de koelkast automatisch uitgeschakeld. Wij hebben met Miriam afgesproken dat wij donderdag zorgen voor een gevulde koelkast, zodat wij dan met alle leerkrachten iets kunnen drinken voor ons naderende afscheid.
Jaap zou de volgende dag de koelkast aansluiten. Er moest nog een andere stekker, die ze gekocht hadden, aangesloten worden. Met Miriam heb ik nog een pallet bij een bedrijfje op loopafstand van de school gekocht. Miriam vroeg aan een jongen of hij de pallet naar de school wilde brengen, een afstand van ca. 500 meter. De jongen wilde daar 40 cent voor hebben, maar Miriam wilde maar 20 cent betalen. Daarom hebben wij samen de pallet meegenomen. Toch weer een besparing van 40 cent!

Voor de arbeiders moest ik ook weer betalen, dit keer 40 euro. Ook moesten er weer 4 zakken cement gekocht worden, die uiteraard direct contant moesten worden betaald.

Al met al weer een bedrijvige dag, waarbij weer heel wat was gebeurd. Wij hadden niet verwacht dat dingen zo snel geregeld konden worden. Wel moet je er bovenop zitten en veel dingen zelf regelen of met voorstellen komen, eigen initiatief is niet altijd aanwezig. En er moet altijd direct betaald worden, iets bestellen en laten brengen is er niet bij.

 

Dinsdag 17 maart 2009

Vandaag weer een warme dag. ’s Nachts regent het af en toe flink, maar overdag schijnt de bloedhete zon. En omdat ik vind dat ik op school niet in een hemdje en korte broek kan lopen, loop ik dus in een lange broek met een overhemd met korte mouwen. Dat is dus flink zweten. Je moet wat overhebben voor de goede zaak. Maar de dankbaarheid die je er voor terugkrijgt is met geen pen te beschrijven. Wat zijn ze blij met alles wat we geven. En we kunnen met het ingezamelde geld heel wat geven. Elke cent wordt heel goed besteed en uiteraard wordt alles bijgehouden en vraag ik overal rekeningen van, al is het maar op een kladje. En Miriam regelt hoeveel en aan wie betaald moet worden. Wij zijn een perfect koppel.

Jaap heeft de nieuwe koelkast aangesloten. Voor de lerarenkamer waren drie shutters nodig om de zaak tegen de zon af te kunnen sluiten. Door Miriam werd een timmerman gebeld die binnen 5 minuten aanwezig was en na het maken van een calculatie en het betalen van het materiaal (arbeidsloon wordt achteraf betaald) ging de man aan de slag.

In de kamer, waar een stencilmachine staat, die nog volop wordt gebruikt (de paperduplicatingroom), zou de waterzuiveraar komen te hangen. Er was inmiddels een kraan aangebracht, nu moest er nog stroom komen. De elektricien gebeld en binnen een mum van tijd was de afspraak voor de aanleg gemaakt.
De installateur van de waterzuiveraar was ook gekomen met het apparaat, maar dat apparaat kwam niet heel uit de doos. Dus hij moest weer terug naar het bedrijf en zou morgen met een andere komen.

De schilders van de zijkant van de school hadden de klus geklaard en kwamen langs voor de laatste betaling. Omdat zij volgens Miriam 40 euro teveel hadden gevraagd, kregen zij dus minder geld, waar ze niet echt blij van werden. Maar de rekening werd wel voor voldaan getekend.

Jaap en Klaas waren samen met Charles naar de stad gegaan om het draad, gaas, prikkeldraad en bevestigingsmateriaal te kopen. Het bedrijf, waar dit zou worden gekocht, had een offerte gemaakt, die door Miriam was geaccordeerd. Zij hebben bij het bedrijf de spullen gezien, alles betaalt en weer iemand anders geregeld, die alles in een vrachtauto zou komen brengen.
Om vier uur die middag werd alles keurig afgeleverd; het zag er prima uit. De laatste palen gingen de grond in en de arbeiders konden met de bevestiging van het gaas beginnen.

Ook met de bouw van de oven was vanmorgen begonnen, nadat gisteravond het materiaal was gebracht. Met twee man waren ze de hele dag bezig. Op een ketel buiten moest nu de posho (het meelgerecht) met bruine bonen worden gekookt. Ik heb nog even gekeken hoe dat er uit zag, maar ik besloot toch maar een paar boterhammen met gebakken ei te nemen. Nadat de borden van de kinderen zijn opgeschept, blijft er nog wat over in de pan. Daar wordt hard om gevochten om de laatste restjes uit de pan te schrapen. Daarna moeten de kinderen de pan schoonmaken, en uiteraard ook hun eigen bord en kom.

’s Middags heb ik nog foto’s gemaakt van een aantal kinderen in de shirtjes van Bar Dancing Marlène en van de Van der Laan Groep.
Er kwam ook nog een vertegenwoordiger langs van het Ministerie van Onderwijs en een zwart pak, wit overhemd en stropdas. Hij kwam kijken naar de uitvoering van ons project en was zeer enthousiast en bedankte ons hartelijk. Heel veel mensen in de wijk wisten inmiddels van onze komst en ons doel en zeker toen de zijkant van de school voorzien was van de naam van ons project was iedereen in de omgeving op de hoogte.

Ook werden in een klas de nieuwe schoolboeken ingebonden. Door een leerkracht werd precies voorgedaan hoe dat moest gebeuren. Met veel enthousiasme hebben de kinderen de schoolboeken ingebonden. Hiervan heb ik een film gemaakt.

 

Woensdag 18 maart 2009

De koelkast is door de leerkrachten met veel dankbaarheid in gebruik genomen. Ze kunnen nu gekoeld water drinken. Alleen, ze hebben maar een jerrycan en die past niet goed in de koelkast. Dus ben ik met Charles naar een klein buurtwinkeltje gedaan en heb daar 4 jerrycans gekocht, die precies in de koelkast passen.
Ook vandaag ging men weer verder met het hekwerk en met de afbouw van de oven.
Er kwam vandaag een mevrouw langs, die de bazin was van de man, die gisteren langs was gekomen, en die werkzaam was bij het Ministerie van Onderwijs. Ook zij was zeer enthousiast over ons project en bedankte ons hartelijk.

 

Donderdag 19 maart 2009

Vandaag zouden Jaap en ik worden getrakteerd op optredens van de verschillende groepen kinderen. Dit optreden begon om 12.00 uur en werd uitgevoerd in een klas.
Het was een bijzondere gebeurtenis; honderden kinderen in verschillende groepen, al dan niet verkleed, dansend, zingend, pratend, en begeleid door vijf jongens op trommels. De vreugde, dankbaarheid en blijdschap, die afstraalde van alle kinderen, was hartverwarmend.
Zelden heb ik een optreden bijgewoond, dat zo uit het hart kwam. Ik heb hier een mooie film van gemaakt, die ik op DVD zal zetten, en die iedereen die hiervoor belangstelling heeft, mag zien.

’s Middags om 17.30 uur was het afscheidsfeest met de leraren in het lerarenlokaal. Er was, op onze kosten, voor drank en eten gezorgd. Er was ook een vertegenwoordiger van het Ministerie van Onderwijs, die een dankwoord uitsprak. Ik heb ook een kleine toespraak gehouden. Het eten en drinken waren echt een groot feest voor de leerkrachten; de restjes die overbleven werden mee naar huis genomen. De koelkast kwam goed van pas. Later op de avond was er muziek en werd er volop gedanst. Het was een heel gezellige afsluiting van ons bezoek.

Vrijdag 20 maart 2009

Om 8.00 uur was er een kerkdienst op het schoolveld. Er werd voorgebeden door een leerkracht en door een priester. Door een leerling werd een toespraak gehouden, waarin wij hartelijk werden bedankt voor alles wat wij de afgelopen dagen voor de school hadden gedaan. Na afloop heb ik nog even met priester gesproken, die ook zeer enthousiast was over onze bijdrage.

Daarna heb ik een film gemaakt van alles wat de afgelopen dagen is gedaan. Bij de wandeling langs het nieuwe hek werd ik begeleid door tientallen joelende en springende kinderen.

Daarna zijn Jaap en ik, samen met Miriam en Charles, alle klassen langsgegaan om afscheid te nemen van de kinderen en leerkrachten. Van iedereen kregen wij een staande ovatie.

Door mij zijn de laatste betalingen gedaan. Ik heb betaald voor de vloerbedekking en plafond in het kantoor. Dat zou volgende week worden gekocht. Ook heb ik het loon van de arbeiders betaald, die nog bezig waren met het hekwerk. Begin volgende week zou alles af zijn. Tenslotte heb ik de laatste termijn betaald aan de ovenbouwer, die ook begin volgende week klaar zou zijn.

Om 23.00 uur vertrokken wij met de KLM vanuit Entebbe richting Amsterdam. De reis zat er op. Met een voldaan gevoel gingen wij naar huis.