Verslag van het bezoek aan Oeganda van 25 oktober tot 10 november 2010

Maandag 25 oktober
Voor de 3e keer sinds de aanvang van ons project vertrok ik op 25 oktober, samen met mijn vrouw Lia en dochter Vonne, naar Oeganda.

De reis verliep prima, er was uitstekende service aan boord en dinsdagochtend rond half acht landden wij op de luchthaven van Entebbe. Nadat wij vlot en vriendelijk waren geholpen met de formaliteiten haalden wij onze 9 koffers op en liepen daarmee naar buiten. De zon en warmte kwamen ons tegemoet. Buiten stond Miriam, de directrice van de school, ons al op te wachten, samen met haar man, Joshua. Wij werden hartelijk verwelkomd. Joshua had een pick-up met open laadbak meegenomen, waar alle koffers goed inpasten. Miriam had haar eigen auto mee.

Rond half 12 gingen wij op weg naar de school. Daar werden wij hartelijk verwelkomd door Charles, de onder-directeur. Wij zouden alle klassen langsgaan om de kinderen en leerkrachten te ontmoeten.
Het werd een groot feest. In elke klas stonden de kinderen op en begonnen hard te klappen. Ik deed een klein woordje en vroeg aan de kinderen of zij nog wisten wie ik was. Uit volle borst werd geroepen “Uncle Ton”. Ik stelde Lia en Vonne voor en vertelde dat Vonne die dag jarig was. Dat was een reden voor de kinderen om luidkeels “Happy Birthday” te zingen. Bij het verlaten van de klas werd er weer hard geklapt. En zo ging dat bij alle 12 klassen. In een klas werd door de kinderen een stukje opgevoerd met zingen en dansen en in een andere klas werden oranje ballonnen (die had ik de vorige keer meegenomen) opgeblazen.
Van Miriam kreeg Vonne een grote Happy Birthday cake, die Vonne moest aansnijden.
Daarna liepen wij over het schoolterrein en zagen dat het er heel verzorgd uitzag. De klaslokalen waren van binnen en buiten geschilderd, in alle klassen hingen boekenkasten, het pad lag er keurig bij, er waren plantjes gepland in de perken, er stond in een perkje een mededelingenbord, er hing een ideeënbusje, er was een hok gebouwd voor kippen, waarvan de eieren en vlees voor de leerkrachten, die bij de school woonden, zouden worden gebruikt. De kippen moesten nog worden gekocht. Er was een varkenshok op een verhoging gebouwd, waar een groot varken met kleine biggen in lag. Het hele schoolterrein zag er netjes uit. Kortom, in vergelijking met ons 1e bezoek aan de school in maart 2007, zag dit er prachtig uit. Wij konden allemaal met eigen ogen zien dat het geld goed was besteed.

Na de lunch in het dorp hebben wij met Miriam en Charles onze plannen besproken. Wij zouden dit keer kijken wat wij nog voor de school konden doen, met in ons achterhoofd de resultaten van het onderzoek van de 5 Leidse studenten. Miriam kwam met een aantal ideeën.

Nieuwe klaslokalen
Miriam wilde heel graag een aantal nieuwe klaslokalen, waaronder een voor computerles, maar wij zeiden al dat wij op dit moment niet voldoende geld hadden, zelfs niet voor twee lokalen. Ook al omdat er nog andere dringende zaken gedaan moesten worden.
Philip, de ingenieur, die al meer klussen had gedaan, kwam langs om samen te bespreken wat de wensen waren en op welke plek de lokalen gebouwd zouden kunnen worden. Philip zou een begroting maken en heeft ons dat de volgende dag gegeven, met daarbij een uitgebreide toelichting. Wij hebben Miriam wel duidelijk gemaakt dat wij op dit moment niet voldoende geld hadden en dat wij dit ook in Nederland moesten bespreken.

Afmaken van het pad
Zo moest het pad naar de poort nog afgemaakt worden, wat tijdens mijn vorig bezoek keurig was aangelegd.
Om dit af te kunnen maken moest Philip langskomen. Zijn bedrijf had het grootste deel van het pad en de perken aangelegd. Philip kwam langs en samen hebben wij uitgemeten en afgesproken wat nog gedaan moest worden. Het werk zou over ruim een maand uigevoerd worden, want begin december begon de grote vakantie, en dan kon het werk worden gedaan zonder dat men last had van de kinderen. Het schoolseizoen in Oeganda loopt van februari tot december.
Ik zou het benodigde geld overmaken op de bankrekening van de school. Dat had ik inmiddels twee keer eerder gedaan en dat was prima verlopen. Geld ter plekke pinnen was ook al heel moeilijk en ook nog niet zonder gevaar, gezien mijn aanhouding door de politie in maart van dit jaar.

Shutters
Miriam wilde graag shutters voor de ramen van de klassen omdat het regenwater naar binnen kwam. Dat plan moet nog verder worden uitgewerkt.

Watertanks
Er was een probleem met het opvangen van het regenwater. Er stonden vlak bij de keuken twee plastic watertanks van ieder 10.000 liter, waarvan een tank niet meer functioneerde omdat de leiding van de goot naar de tank was afgebroken en de goot ook kapot was. De andere tank functioneerde nog wel maar de leidingen waren voor een deel kapot en de kranen werkten niet meer. Omdat het veel regent in Oeganda en water schaars en kostbaar is was het belangrijk om dit regenwater te gebruiken. Dit water wordt gebruikt door de kinderen om hun bekers en borden schoon te spoelen en ook om de planten op het schoolplein in de droge periodes water te geven.

Om te kijken wat gedaan zou kunnen worden en hoeveel dit zou gaan kosten werd Philip erbij gehaald. Hij zou, samen met een loodgieter, een begroting maken en ons dit de volgende dag geven.
Op donderdag gaf hij ons de begroting, die wij met Miriam hebben besproken. Na ons akkoord gaf ik Philip de eerste aanbetaling en zou hij de volgende dag direct aan de slag gaan.

Keuken
Met Miriam hebben wij gesproken over het feit dat Jaap en een paar bouwvakkers uit Limmen volgend jaar maart een nieuwe keuken willen bouwen, met behulp van de leerlingen, die op die manier zouden leren hoe dit gedaan wordt. Vorig jaar was er met sponsorgeld al een nieuwe over gebouwd, maar omdat eerst op de grond werd gestookt en gekookt en de ovens hoger stonden, kon niet goed meer geroerd worden omdat de lepels het dak raakten.
Miriam vond dit een goed idee. Ik zou aan Philip vragen om een tekening te maken en aan te geven hoeveel dit aan materiaal zou gaan kosten.

Project Vonne
Vonne had thuis vragenlijsten gemaakt voor de leerkrachten van de school. Uit haar onderzoek zou moeten blijken of het nodig en nuttig was dat leerkrachten bij de school in huisjes zouden wonen en wat de kosten zijn wanneer zij van buiten moesten komen. Vonne heeft deze vragenlijsten persoonlijk aan de leerkrachten uitgereikt en tevens een klein cadeautje aangeboden.

Kleding en schoolspullen
Van de 6 koffers met kleding en schoolspullen, die wij hadden meegenomen, hebben wij er 3 op donderdag meegenomen naar school. De schoolspullen werden aan Miriam gegeven en de kleding aan de kinderen in de klassen uitgedeeld, met name aan de kinderen in de houten lokalen, die niet officieel op school zitten omdat de ouders geen schoolgelden kunnen betalen.
Het uitdelen door Lia en Vonne was één groot feest.

Elektriciteit
Ca 1 jaar geleden is de elektriciteit van de school afgesloten, omdat de rekening die tot 7.000 euro was opgelopen, niet was betaald. Stroom wordt op school slechts gebruikt voor de twee computers op kantoor, de koelkast en de waterzuiveraar. In de klassen is geen licht. In de huisjes, waar de leerkrachten met familie wonen, wordt ook stroom gebruikt maar die wordt ’s avonds en in de weekenden buiten de meter om omgeleid.
Ik heb het afgelopen jaar aan Miriam verschillende keren gevraagd hoe ze dit probleem op wilde lossen. De openstaande rekening kon nooit door de school worden betaald. En Miriam wilde graag een lokaal waarin computerles zou worden gegeven, maar dat gaat een beetje moeilijk zonder stroom. Ze kwam nu met de oplossing: wanneer zij een hooggeplaatst iemand 1700 euro contant zou betalen, zou de meter weer op nu worden gezet. Zij was het met mij eens dat dit pure corruptie was, maar een andere oplossing is er niet. Iedereen klaagt in Oeganda over corruptie, maar zolang iedereen zijn steentje daaraan bijdraagt zal dit blijven bestaan.
Ik heb Miriam toegezegd dat ik de 1700 euro via de bank aan de school zou overmaken. Ik had inmiddels enkele kleine bedragen naar de rekening van de school overgemaakt en dat was elke keer goed gegaan.

Herkenning op straat
Wanneer Lia, Vonne en ik op het schoolplein en buiten op straat liepen werden wij door de kinderen en leerkrachten hartelijk begroet en werden vele handen geschut. Iedere keer hoorden wij de kinderen roepen ‘Uncle Ton, Aunt Lia en Aunt Vonne”. Veel kinderen wilden ons ook aanraken, want een blanke huid zien zij niet vaak. Het kost af en toe moeite de kinderen van ons los te schudden.

 

Het bezoek aan de school werd onderbroken door een rondreis naar het noorden van Oeganda, het Kidepo National Park.

De laatste dagen van ons verblijf waren wij weer op school. Op school hebben wij nog een aantal enquêteformulieren uitgereikt en weer verzameld en werden kleren uitgedeeld in P1. Ook een aantal leerkrachten waren actief om zich wat kleren toe te eigenen. Met Miriam en Charles zijn wij naar het huis van Charles gegaan, waar een kamer gebruikt werd om de spullen van de Duizend eilanden school op te slaan. Hier lagen ook spullen, die Miriam van Piet van Noah’s Ark had gekregen. Een aantal spullen was gegeven aan de kinderen van P7, die afgelopen week examen hadden gedaan. Wij hebben nog gekeken op welke plek het beste het toiletgebouw gebouwd kon worden. Op de laatste dag zijn wij alle klassen langs gegaan om afscheid te nemen van de leerkrachten en de kinderen. Miriam en Charles brachten ons naar de Guesthouse, waar wij afscheid namen van elkaar. Vlak voor ons vertrek naar huis hebben wij in Entebbe Klaas Zomerdijk en zijn familie bezocht.